ΕΚΚΛΗΣΗ: Η Παλαιστίνη πρέπει να ζήσει όρθια, όχι γονατιστή!

Αναδημοσίευση από konstantakopoulos.gr

16/10/2023

Με μεγάλη θλίψη και αίσθηση φρίκης βλέπουμε τους χιλιάδες νεκρούς από τους βομβαρδισμούς, ιδίως τους αμάχους, με ανάμεσά τους πολλά παιδιά. Μαχόμαστε για την ειρήνη και γνωρίζουμε, επομένως, ότι δεν θα υπάρξει ειρήνη στην Παλαιστίνη, όπως και αλλού, χωρίς δικαιοσύνη και χωρίς τον τερματισμό της κατοχής και του παράνομου εποικισμού, που, όπως μας υπενθυμίζουν τα Ηνωμένα Έθνη, συμβάλλουν σε ένα απαρτχάιντ που ασκείται από ένοπλους εποίκους με απόλυτη ατιμωρησία και με την προστασία ενός στρατού στην αποκλειστική τους υπηρεσία, και των οποίων η τυφλή βία είναι η καθημερινή μοίρα εκατομμυρίων Παλαιστινίων. Μετά από 75 χρόνια, έχουμε φτάσει στο σημείο του “φτάνει πια”. Η άρνηση των Ηνωμένων Πολιτειών, της Ευρώπης και άλλων κρατών να αναλάβουν τις ευθύνες τους είναι η κύρια αιτία αυτής της δραματικής κατάστασης. Η κινητοποίηση όλων των παλαιστινιακών αντιστασιακών οργανώσεων, συμπεριλαμβανομένης της Χαμάς αλλά και της Φατάχ (ταξιαρχίες Αλ Ακσά), του Λαϊκού Μετώπου για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης, του Δημοκρατικού Μετώπου για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης, της Ισλαμικής Τζιχάντ και του Παλαιστινιακού Λαϊκού Κόμματος (κομμουνιστικό κόμμα), είναι μια απάντηση στις αδιάκοπες επιθέσεις του Ισραήλ, οι οποίες προηγήθηκαν και εντάθηκαν τις τελευταίες εβδομάδες, όπως έχουν καταστήσει σαφές οι ισραηλινοί ειρηνιστές και πολλές εβραϊκές δημοκρατικές ομάδες στη Γαλλία, τις Ηνωμένες Πολιτείες, το Ηνωμένο Βασίλειο και αλλού.

Αυτό υπογραμμίζουν επίσης τα εκατομμύρια αυτών που διαδηλώνουν σε ένδειξη αλληλεγγύης προς το παλαιστινιακό έθνος σε ολόκληρο τον αραβικό κόσμο, καθώς και στη Νέα Υόρκη και τις μεγάλες πόλεις των Ηνωμένων Πολιτειών, το Λονδίνο, το Βερολίνο και το Ντίσελντορφ, τις Βρυξέλλες, τη Ρώμη και το Μιλάνο, το Παρίσι και τη Γενεύη, τη Βαρκελώνη και την Αθήνα, την Καλκούτα και τη Μελβούρνη, αλλά ιδιαίτερα στο Τελ Αβίβ, όπου χιλιάδες Ισραηλινοί βγήκαν στους δρόμους για να απαιτήσουν την παραίτηση του Νετανιάχου.

Η κατάσταση στην παράνομα κατεχόμενη Παλαιστίνη και τη Γάζα είναι εξαιρετικά σοβαρή. Το Ισραήλ έχει αναλάβει, σύμφωνα με τα λόγια του Β. Νετανιάχου, να εξαλείψει αυτό που έχει μετατραπεί σε υπαίθρια φυλακή: τη Γάζα. Αλλά η δολοφονική του τρέλα δεν σταματά εκεί. Θέλει να κάνει το ίδιο με την τρομοκρατία στη Δυτική Όχθη και την Ιερουσαλήμ, όπου οι συμμορίες της ισραηλινής ακροδεξιάς ήδη επιτίθενται και σκοτώνουν όλους τους Παλαιστίνιους.

Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο απευθύνουμε αυτή την έκκληση, η κατάσταση επείγει. Επειδή, με πλήρη ατιμωρησία, διαπράττεται μια γενοκτονία κατά του παλαιστινιακού λαού. Είναι ένα έγκλημα κατά της ανθρωπότητας.

Τα μεγάλα μέσα ενημέρωσης μας επιβάλλουν μια μονόπλευρη, μονολιθική οπτική, συνοδευόμενη από αυξημένη καταστολή όλων των απόψεων και αναλύσεων που θα επέτρεπαν να διευκρινιστεί η προέλευση των πληροφοριών και να βρεθεί η αλήθεια. Δεν επιτρέπουν την κατανόηση του πλαισίου. Οι κυρίαρχες ελίτ δείχνουν με αυτόν τον τρόπο ότι πανικοβάλλονται, επειδή γίνεται σαφές ότι η παγκόσμια ισορροπία αλλάζει και ότι οι Παλαιστίνιοι παίζουν σημαντικό ρόλο σε αυτή την ανατροπή. Ήρθε η ώρα να σηκωθούμε και να πούμε όχι σε αυτή την ψυχολογική τρομοκρατία και να διεκδικήσουμε το δικαίωμά μας στην ισορροπημένη και πραγματικά πλουραλιστική ενημέρωση!

Ας έχουμε το θάρρος να δούμε την αλήθεια!

Το παλαιστινιακό έθνος κρατείται καθημερινά σε ομηρία εδώ και 75 χρόνια κατά παράβαση του Χάρτη των Ηνωμένων Εθνών και του διεθνούς δικαίου, συμπεριλαμβανομένης της Διακήρυξης για τη χορήγηση ανεξαρτησίας σε αποικιοκρατούμενες χώρες και λαούς, που υιοθετήθηκε από τα Ηνωμένα Έθνη το 1960.

Τους στέρησαν τη γη που κατείχαν για πολλές γενιές και γενιές. Είδαν τα χωριά και τα σπίτια τους να καταστρέφονται, ώστε οι εξτρεμιστές έποικοι να τους εκδιώξουν και να καταλάβουν τις περιουσίες τους. Είναι ένα έθνος που το λήστεψαν, το ταπείνωσαν και το καταδίωξαν στρεβλά. Το παλαιστινιακό έθνος έχει υποστεί απαρτχάιντ και απεριόριστο ρατσισμό από ένα κράτος που έχει φυλακίσει περισσότερους από 5.000 Παλαιστίνιους, συμπεριλαμβανομένων παιδιών, για χρόνια πίσω από τα κάγκελα, τους περισσότερους χωρίς δίκη και χωρίς συνήγορο. Εκπροσωπεί ένα λαό που του απαγορεύεται να προσευχηθεί στους ιερούς του τόπους, τους οποίους συχνά βεβηλώνουν οι Ισραηλινοί στρατιώτες. Είναι ένας λαός που θέλει να ζήσει αξιοπρεπώς από τη δουλειά του, αλλά τον εκμεταλλεύονται και τον κακοποιούν ξεδιάντροπα. Είναι ένας λαός που βασανίζεται, δολοφονείται εν ψυχρώ και σφαγιάζεται μεθοδικά. Είναι ένας λαός που δέχεται συνεχείς βομβαρδισμούς, μεταξύ άλλων με βόμβες φωσφόρου. Από τις 7 Οκτωβρίου, το Ισραήλ αρνείται στον μαρτυρικό πληθυσμό της Γάζας το νερό, το ηλεκτρικό ρεύμα, τα καύσιμα, τα τρόφιμα και τα μέσα για την περίθαλψη χιλιάδων τραυματιών, ενώ ταυτόχρονα ενισχύει έναν αποκλεισμό που επιβλήθηκε το 2005 και εν συνεχεία μόνιμα από το 2007, κατά παράβαση του διεθνούς δικαίου, και που στην πραγματικότητα επιβάλλεται από τις αρχές της δεκαετίας του 1990, σύμφωνα με επίσημα έγγραφα του OCHA, ενός από τα όργανα των Ηνωμένων Εθνών.[1]

Η βαρβαρότητα του εξτρεμιστικού καθεστώτος του Νετανιάχου, όπως και των προηγούμενων ηγετών του Ισραήλ, φαίνεται να μην έχει όρια. Αυτός και η διεφθαρμένη κυβέρνησή του είναι υπεύθυνοι για αυτή την τραγωδία. Ο Νετανιάχου έχει φτάσει σε τέτοιο σημείο σκληρότητας και αιμοδιψούς τρέλας που ισχυρίζεται ότι θέλει να εξαλείψει όλους τους Παλαιστίνιους, οι οποίοι στα μάτια του υπουργού Αμύνης του είναι “όχι πια άνθρωποι αλλά ζώα“. Οι δήμιοι του παλαιστινιακού λαού φαίνεται να έχουν επιλέξει μια τελική λύση για να βάλουν τέλος στο παλαιστινιακό έθνος, το οποίο στα μάτια τους είναι ένα έθνος που περισσεύει.

Στη Γάζα, το πρώτο κτίριο που βομβαρδίστηκε, σκόπιμα και πολύ χαρακτηριστικά, ήταν αυτό που στέγαζε τον διεθνή Τύπο. Έκτοτε, το Ισραήλ σκότωσε και τραυμάτισε αρκετούς δημοσιογράφους και επιτέθηκε στα ιδρύματα των Ηνωμένων Εθνών που είναι υπεύθυνα για την παροχή βοήθειας στους Παλαιστίνιους πρόσφυγες. Άνθρωποι πεθαίνουν στη Γάζα και τη Δυτική Όχθη υπό την ένοχη σιωπή των δυτικών μέσων ενημέρωσης, των ειδημόνων, των πολιτικών κλιμακίων και αυτής της υποκριτικής καμαρίλας που προσπαθεί να καθησυχάσει τον εαυτό της με τα ψέματά της, “καταπίνοντας τη ντροπή της“. Αυτή η διγλωσσία εκ μέρους των “ελίτ”, είτε προέρχονται από την “αριστερά”, είτε από τη “δεξιά”, είτε από την “ακροδεξιά”, ενωμένες σε αυτή την “ιερή συμμαχία” που ανακαλεί τόσο άσχημες μνήμες, έχει γίνει αφόρητα υποκριτική.

Ο Νετανιάχου δολοφονεί επειδή έχει την “άνευ όρων υποστήριξη” των Ηνωμένων Πολιτειών, της Ευρωπαϊκής Ένωσης και της Γαλλίας. Την ώρα που η υγειονομική κατάσταση στη Γάζα εξελίσσεται σε εφιάλτη και προκαλεί φόβους για το χειρότερο, είναι χαρακτηριστικό ότι η πρώτη κίνηση της Ουάσιγκτον ήταν να στείλει το μεγαλύτερο αεροπλανοφόρο του ναυτικού της στο Λίβανο, μαζί με φορτία όπλων για έναν από τους καλύτερα εξοπλισμένους στρατούς στον κόσμο, ο οποίος διαθέτει και πυρηνικά όπλα, που αποκτήθηκαν κατά παράβαση των κανόνων που ορίζει το διεθνές σύστημα.

Στο επίσημο αφήγημα των ΗΠΑ και των συμμάχων τους, ο επιτιθέμενος είναι το θύμα και το θύμα είναι ο επιτιθέμενος. Αυτό είναι απαράδεκτο, αλλά με τέτοια ψέματα και με τη βοήθεια των ΜΜΕ δημιουργείται ένα πραγματικό κλίμα υστερίας στη Γαλλία και αλλού. Αυτό καθιστά δυνατή τη δικαιολόγηση νέων ελευθεροκτόνων οδηγιών, αφού, σύμφωνα με τον υπουργό Δικαιοσύνης του Εμμανουέλ Μακρόν, πρέπει να ποινικοποιήσουμε τις ενέργειες όσων ασκούν κριτική στο Ισραήλ και καταδικάζουν τις θηριωδίες του, καλούν σε μποϊκοτάζ των ισραηλινών προϊόντων, όπως έγινε κατά του απαρτχάιντ στη Νότια Αφρική, όσων εκφράζονται ελεύθερα σε πανεπιστημιακά σεμινάρια. Η επίδειξη συμπόνιας και αλληλεγγύης προς τα θύματα αμάχων, είτε Παλαιστίνιων είτε Ισραηλινών, θα εξισώνεται στο εξής με την υποστήριξη της τρομοκρατίας και του αντισημιτισμού. Αυτό θα τιμωρείται με σύλληψη, βαριές ποινές φυλάκισης, δίκη, απέλαση από τη χώρα (κάτι που ήδη συμβαίνει), ακόμη και με απαγόρευση των αντιπροσωπευτικών πολιτικών κομμάτων, συμπεριλαμβανομένης της άρσης της κοινοβουλευτικής ασυλίας των εκλεγμένων αντιπροσώπων. Οι διαδηλώσεις αλληλεγγύης προς τους Παλαιστίνιους απαγορεύονται και καταστέλλονται βίαια, ενώ γίνονται αυθαίρετες συλλήψεις. Αυτή η μισαλλοδοξία φτάνει μέχρι τις απειλές θανάτου κατά βουλευτών που είναι

ένοχοι για την έκφραση απόψεων που δεν συνάδουν με την ενιαία σκέψη που επιδιώκεται να επιβληθεί με εξαναγκασμό. Στην ομιλία του, ο Εμμανουέλ Μακρόν εφάρμοσε κυνικά ένα σκανδαλώδες “δυο μέτρα δυο σταθμά” χωρίς ούτε μια λέξη συμπόνιας για τους κατοίκους της Γάζας, της Δυτικής Όχθης και της Ιερουσαλήμ, για να ευθυγραμμιστεί καλύτερα με τους ταγούς της Ουάσιγκτον!

Τα μέσα ενημέρωσης επιβάλλουν μια καρικατούρα ερμηνείας που βλέπει αποκλειστικά και μόνο τα συμφέροντα του Ισραήλ. Οτιδήποτε διαφορετικό απαγορεύεται και στιγματίζεται ως υποστήριξη της τρομοκρατίας. Στόχος είναι να αποκρυβεί η ευθύνη και ο ρόλος των Ηνωμένων Πολιτειών και των Ευρωπαίων υποτελών τους, ιδίως της Γαλλίας, στην παρεμπόδιση της εφαρμογής των αποφάσεων των Ηνωμένων Εθνών για την απελευθέρωση της Παλαιστίνης. Γιατί χθες ήταν δυνατή η αποαποικιοποίηση περισσότερων από 80 χωρών στην Αφρική, την Ασία και τη Λατινική Αμερική και γιατί σήμερα θα ήταν αδύνατο να αποαποικιοποιηθεί η Παλαιστίνη, γιατί πρέπει να αρνηθεί κανείς στην περίπτωσή της την εφαρμογή της αναφαίρετης αρχής που κατοχυρώνεται στον Καταστατικό Χάρτη των Ηνωμένων Εθνών: της ισότητας των λαών και του δικαιώματός τους στην αυτοδιάθεση[2] που θεωρείται θεμελιώδης αρχή και προϋπόθεση για την ικανοποίηση όλων των ανθρωπίνων δικαιωμάτων;

Γι’ αυτό καλούμε σε μια αναγκαία συνειδητοποίηση της κατάστασης που θα μπορούσε να βάλει ξανά φωτιά στη Μέση Ανατολή. Οι ΗΠΑ και το Ισραήλ, με την υποστήριξη των συμμάχων τους, δεν κρύβουν την πρόθεσή τους να διεξαγάγουν πόλεμο στο Λίβανο, τη Συρία και κυρίως το Ιράν. Σε αυτή την περιοχή του κόσμου, που κάποτε ήταν μια από τις κοιτίδες της ανθρωπότητας και η γενέτειρα του μεσογειακού πολιτισμού, η Ουάσιγκτον και το Τελ Αβίβ εντείνουν τις προκλήσεις τους. Οι ΗΠΑ έχουν ήδη μεταφέρει μέρος της αρμάδας τους για να αντιμετωπίσουν τη Βηρυτό, ενώ το Ισραήλ έχει βομβαρδίσει τη Δαμασκό, το Χαλέπι και το νότιο Λίβανο. Αυτή η επέκταση του πολέμου θα οδηγήσει σε μια γενικευμένη αντιπαράθεση. Χρειάζεται η σεχταριστική τύφλωση του Ισραήλ και των Ηνωμένων Πολιτειών για να πιστέψει κανείς έστω και για μια στιγμή ότι τα αραβικά έθνη της περιοχής θα μπορούσαν να παραμείνουν αδιάφορα.

Οι λαοί είναι αυτοί που πληρώνουν πάντα το τίμημα σε ό,τι έχει να κάνει με τις συνθήκες διαβίωσης και εργασίας, αλλά και με την ελευθερία έκφρασης και το δικαίωμα να διαδηλώνουν και να οργανώνονται. Αυτή είναι σήμερα η εμπειρία των λαών της Γαλλίας και της Ευρώπης, ιδίως όσον αφορά το τίμημα που πρέπει να πληρώσουν για τη συνέχιση του πολέμου στην Ουκρανία.

Πρέπει να κάνουμε τα πάντα για να ενθαρρύνουμε την ελεύθερη συζήτηση, την ανταλλαγή και την κοινοποίηση πληροφριών. Πρέπει να απαιτήσουμε από τη Γαλλία να εμπλακεί πραγματικά για να ασκήσει πίεση στον Νετανιάχου, ώστε το Ισραήλ να σεβαστεί και να εφαρμόσει τα 50 ψηφίσματα που έχουν εγκριθεί από τη Γενική Συνέλευση και το Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ. Το Ισραήλ είναι πλέον ένα κράτος εκτός νόμου, πράγμα που σημαίνει ότι οι πολιτικές συνέπειες πρέπει να είναι ξεκάθαρες. Φτάνει πια με τα ξόρκια των Ηνωμένων Εθνών ή των χωρών της Δύσης! Μόνο μεγαλύτερες κινητοποιήσεις θα ασκήσουν στις κυβερνήσεις πίεση που να τις αναγκάσει να δράσουν.

Υπάρχει επείγουσα ανάγκη να δοθεί ένα τέλος στους βομβαρδισμούς, στις συνεχιζόμενες φρικαλεότητες κατά των Παλαιστινίων, στις σφαγές που το Ισραήλ επιφυλάσσει για έναν ολόκληρο λαό που μόλις επιβεβαίωσε την ύπαρξή του με την ηρωική του αντίσταση μετά από χρόνια αποκλεισμού, τρομοκρατίας και ταπείνωσης. Μόνο με την αναγνώριση των αναφαίρετων δικαιωμάτων του παλαιστινιακού έθνους για ανεξαρτησία, εδαφική ακεραιότητα και κυριαρχία χωρίς εξωτερικές παρεμβάσεις θα μπορέσουμε να υπηρετήσουμε τον κοινό σκοπό της ειρήνης και της διεθνούς συνεργασίας που προβλέπει ο Χάρτης των Ηνωμένων Εθνών. Αυτό προϋποθέτει το σεβασμό της ελευθερίας της γνώμης και της έκφρασης που κατοχυρώνεται στα διεθνή νομικά μέσα σχετικά με τα ανθρώπινα δικαιώματα.

Κανείς δεν μπορεί να αγνοήσει αυτό που οφείλουμε στην Παλαιστινιακή αντίσταση στο σύνολό της και στον Παλαιστινιακό λαό για το θάρρος, την αυταπάρνησης και, πάνω απ’ όλα, τις θυσίες τόσων χρόνων! Ένας λαός που αρνείται να ζήσει γονατιστός κερδίζει πάντα στο τέλος, γιατί η κυριαρχία του είναι αδιαπραγμάτευτη αρχή. Γι’ αυτό και αυτή η αρχή είναι κοινή για όλους όσοι, παντού στον κόσμο, έχουν επιλέξει σήμερα να χειραφετηθούν από τη νεοαποικιακή κηδεμονία, την επαναποικιοποίηση, την ξένη κατοχή, τη λεηλασία, τη ληστεία, τη βία, τη μισαλλοδοξία και τον πόλεμο. Με τον αγώνα του, ο παλαιστινιακός λαός συμμετέχει σε αυτό το μεγάλο κίνημα των εθνών για εθνική απελευθέρωση και χειραφέτηση.

Το σπίτι μας καίγεται και είμαστε τυφλοί!

Το ψήφισμα των Ηνωμένων Εθνών για το δικαίωμα των Παλαιστινίων στην αυτοδιάθεση αναφέρει ότι “ο αγώνας των λαών για την επίτευξη της ανεξαρτησίας, της εδαφικής ακεραιότητας και της εθνικής τους ενότητας και της ελευθερίας τους από την ξένη κυριαρχία, το απαρτχάιντ και την ξένη κατοχή δικαιολογεί τη χρήση όλων των μέσων που έχουν στη διάθεσή τους, συμπεριλαμβανομένου του ένοπλου αγώνα“.[3]

Είμαστε στο πλευρό τους!

Πρώτοι υπογράφοντες :

Murad Akacilar: διεθνιστής ακτιβιστής (Λίβανος)
Ismail Ali: Ένωση Σύρων Πατριωτών στη Γαλλία
Lucio Flavio de Almeida: εκδότης του περιοδικού Lutas Socias (Βραζιλία)
Rita Awn: εικαστικός καλλιτέχνης (Λίβανος)
Castro Abdallah : Πρόεδρος της Συνδικαλιστικής Ομοσπονδίας Εργαζομένων (Λίβανος)
Khaled Abdelafiz: Παλαιστίνιος συγγραφέας
Mountaha Abs: Γεωγράφος (Λίβανος)
Roger Akl: πρώην αξιωματικός του λιβανέζικου ναυτικού (Λίβανος)
Yves Alexis: συνδικαλιστής της FNPOS-CGT
Odette Auzende: Συνταξιούχος λέκτορας, ακτιβίστρια της ARAC
Bernard Barré: μέλος του Περιφερειακού Πολιτικού Συμβουλίου Auvergne- Rhône-Alpes
Dominique Bathion: συνδικαλιστής της Sud-Solidaire, ακτιβιστής του ANC31
Ana Bazac: Καθηγήτρια στο Πολυτεχνείο του Βουκουρεστίου (Ρουμανία)Victoire Bech: συνδικαλίστρια της CGT, ακτιβίστρια του ANC
Elisabeth Beltramin: συνταξιούχος CGT
Mario Beltramin: Συνταξιούχος CGT
Abdenour Benmansour : Συνταξιούχος Διευθυντής Ερευνών
Sylvie Bertuit: συνδικαλίστρια της CGT
Pierre Bertoux: συνδικαλιστής της CGT, ακτιβιστής του ANC
Patrick Biondi: συνδικαλιστής της CGT
Quim Boix: Γενικός Γραμματέας της Διεθνούς Ένωσης Συνταξιούχων και Συνταξιούχων WFTU (Ισπανία)
Alain Borg: συνδικαλιστής της CGT
Saïd Bouamama: Κοινωνιολόγος, ακτιβιστής του Front Uni des immigrations et des quartiers populaires
Armelle Bruant: συνδικαλίστρια της CGT
Jacques-Marie Bourget: δημοσιογράφος
Jean Bricmont : Συνταξιούχος φυσικός (Βέλγιο)
Gabriel Casadesus: ακτιβιστής νοσηλευτής του PRCF
Régis de Castelnau: Επίτιμος δικηγόρος
John Catalinotto: αρχισυντάκτης του Workers Wold (ΗΠΑ)
Jean Chambon: συνταξιούχος, ακτιβιστής της ειρήνης
Cherif Chamseddine: δημογράφος (Λίβανος)
Alain Chancogne: συνταξιούχος, ακτιβιστής του ANC
Georges Chapuis: συνδικαλιστής της CGT, συνταξιούχος
Catherine Chatard :
Michel Collon: Δημοσιογράφος, συγγραφέας (Βέλγιο)
Philippe Cordat: συνδικαλιστής της CGT
Etienne Coste: συνδικαλιστής, ακτιβιστής της CGT
Ghassan Diba: οικονομολόγος (Λίβανος)
Boris Differ: Διδακτορικός φοιτητής Σύγχρονης Ιστορίας, Πανεπιστήμιο Montaigne του Μπορντό
Louis Dilasser: συνδικαλιστής της CGT
Peter Dontzow: συνδικαλιστής της CGT, υπερασπιστής των μεταναστών χωρίς έγγραφα
Smygol Dorphy: ανεξάρτητος κινηματογράφος, Λιέγη (Βέλγιο)
Bruno Drweski: καθηγητής πανεπιστημίου, ακτιβιστής της Εθνικής Ένωσης Κομμουνιστών (ANC) και της Association républicaine des anciens combattants (ARAC).
Michel Duchaine: συνταξιούχος ακτιβιστής της CGT και του PRCF
Alain Duray: Παρατηρητήριο Δημόσιων Ελευθεριών (Maurice Rajus)
Bassam Elhachem: φιλόσοφος (Λίβανος)
Ghada El Yafi: Γιατρός
Albert Ettinger: Συγγραφέας, συνταξιούχος καθηγητής δευτεροβάθμιας και τριτοβάθμιας εκπαίδευσης (Λουξεμβούργο)
André Fadda: συνδικαλιστής της CGT
Laurent Faivre: ακτιβιστής του ANC 13
Françoise Fête: συνταξιοδοτήθηκε από την πολιτική αεροπορία
Virginia Fontes : Ιστορικός (Βραζιλία)
Isabelle Fouquay: Καθηγήτρια, συνταξιούχος
Roberto Frande: συνταξιούχος συνδικαλιστής της Air Liquide CGT
Didier Frassin: συνδικαλιστής, ακτιβιστής της CGT
Julio Gambina: Καθηγητής Πανεπιστημίου, Πρόεδρος του Fundacion de Investigaciones Sociales y Politicas (Αργεντινή)
Jean-Pierre Garnier: κοινωνιολόγος και ελευθεριακός πολεοδόμος
Claude Gaucherand: Υποναύαρχος (2S) (O.L.H.)
Joel Gauvin: συνδικαλιστής της CGT
Philippe Gendrault: Ψυχολόγος και ψυχαναλυτής Bernard Gerbier: Συνταξιούχος καθηγητής πανεπιστημίου
Bernard Gensane: καθηγητής πανεπιστημίου, διαχειριστής του δικτυακού τόπου Le Grand Soir
Leone Goldstein: κόρη ενός εκτοπισμένου που πέθανε στο Άουσβιτς
Renata Gonçalvez: Καθηγήτρια Universidade Federal de Sao Paulo (Βραζιλία)
Hélene Gressin: συνταξιοδοτήθηκε από το γαλλικό εκπαιδευτικό σύστημα
Karl Grünberg: συντονιστής της αντιρατσιστικής ένωσης ACCOR- SOS Racisme
Vivien Guarino: εκδότης (Editions Critiques)
Bernard Guilleron: πολεοδόμος, συνδικαλιστής της CGT, ακτιβιστής του Γαλλικού Κομμουνιστικού Κόμματος
Kamal Hamdan: οικονομολόγος, εκτελεστικός διευθυντής του Ινστιτούτου Διαβούλευσης και Έρευνας (Λίβανος)
Hassan Hamdan: Κοινωνιολόγος (Λίβανος)
Charles Hoareau: Πρόεδρος της Εθνικής Ένωσης Κομμουνιστών (ANC)
Fayez Hoche: Γιατρός
Johan Hoebeke: Διευθυντής έρευνας CNRS, συνταξιούχος
Lynda Husseyni: Σύνδεσμος Συνταξιούχων Καθηγητών του Πανεπιστημίου του Λιβάνου
Ali Ismaïl: ακτιβιστής της Ένωσης Σύρων Πατριωτών στη Γαλλία
Hasan Ismail: γλωσσολόγος (Λίβανος)
Bernadette Feyereisen: πολίτης
Farid Jabbour : Καθηγητής Νομικής, συγγραφέας (Λίβανος)
Nazir Jahel: ανθρωπολόγος (Λίβανος)
Nicolas Janny: καθηγητής δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης
Faycal Jalloul: Ερευνητής με ειδίκευση στη Μέση Ανατολή
Fouad Khalil: κοινωνιολόγος (Λίβανος)
Abdo Khater :
Δημήτρης Κωνσταντακόπουλος: αρχισυντάκτης του Defend Democracy Press (Ελλάδα)
Halbo Kool: συγγραφέας, ζωγράφος
Tamara Kunanayakam: πρώην πρέσβειρα και μόνιμη αντιπρόσωπος στα Ηνωμένα Έθνη
Jean-Claude Lacombe: σιδηροδρομικός εργάτης, συνδικαλιστής της CGT
Jean-Claude Lacombe: συνδικαλιστής της CGT
André Lacroix: δάσκαλος, συνδικαλιστής και ακτιβιστής κατά της μονόπλευρης σκέψης (Βέλγιο)
Monique Lambert: συνταξιοδοτήθηκε από το Υπουργείο Παιδείας
Jean-Pierre Lasserre: συνταξιούχος, ακτιβιστής του ANC/LFI
Nicole Lasserre: συνταξιούχος
Georges Latrive: διευθυντής κοινοτικού ραδιοφωνικού σταθμού
Philippe Laure: συνδικαλιστής της CGT
Jacqueline Lavy: συνταξιούχος εκπαιδευτικός, ακτιβίστρια της CGT, 74 συλλογικότητες για την απελευθέρωση του Georges Ibrahim Abdallah
Pierre Lenormand: γεωγράφος, συνταξιούχος, ANC
Antoine Lourdin: οδηγός φορτηγού, ακτιβιστής των Teamsters (ΗΠΑ)Laura Marks: καθηγήτρια στο Πανεπιστήμιο Grant Strate, μέλος της Βασιλικής Εταιρείας του Καναδά (Καναδάς)
Christian Lourdin: ακτιβιστής του Κομμουνιστικού Κόμματος ΗΠΑ
Nines Maestro: γιατρός, ακτιβιστής της Coordinacion de Nucleos Communistas (Ισπανία)
Elisabeth Martens: καθηγήτρια, σινολόγος, διαχειρίστρια τουorg και του Chine-Ecologie.org
Elias Mattar: Κοινωνιολόγος (Λίβανος)
Hasan Mnaymneh: πρώην υπουργός, πρώην γενικός γραμματέας της επιτροπής των καθηγητών πανεπιστημίου του Λιβάνου (Λίβανος)
Aldjia Moulai: φεμινίστρια αντιρατσίστρια ακτιβίστρια
Moussawi Ali: κοινωνιολόγος (Λίβανος)
Gilles Munier: ανεξάρτητος δημοσιογράφος, συγγραφέας
Abdallah Namman: διπλωμάτης, συγγραφέας (Λίβανος)
Majed Nehmé: διευθυντής του περιοδικού 2A, του περιοδικού του Κινήματος των Αδεσμεύτων
Mikael Nowicki: Πολωνός εργάτης, εγγονός του Kazimierz Nowicki, κρατούμενος στο Auschwitz KL και στο Buchenwald KL.
Jérémie Ozog: καθηγητής οικονομικών και κοινωνικών επιστημών, ακτιβιστής της CGT και του PRCF
Jean-Pierre Page: συνδικαλιστής, πρώην επικεφαλής του Διεθνούς Τμήματος της Γενικής Συνομοσπονδίας Εργασίας (CGT)
Dragan Pavlovic: Συνταξιούχος καθηγητής πανεπιστημίου
Jean Pénichon: μέλος του εθνικού γραφείου του ANC
Berthe Poggiale Avidor: συνταξιούχος
Michel Raimbaud: πρώην διπλωμάτης, συγγραφέας
Pascal Raimbault: συνταξιούχος υπάλληλος του Τύπου, φίλος της Αντίστασης
Ali Rastbeen: Πρόεδρος της Ακαδημίας Γεωπολιτικής του Παρισιού
Phil Reuter: ακτιβιστής του FI-PRCF
Jean-Pierre Richaudeau: ακτιβιστής της Fédération Syndicale Unitaire
Danielle Riva: Συντακτική ομάδα Utopie-Critique
Jean-Pierre Robert: διαχειριστής της ιστοσελίδας Palestine-Solidarity
Alain Rondeau: βιομηχανικός σχεδιαστής, συνδικαλιστής
Olivier Rubens: συνδικαλιστής, δοκιμιογράφος,
Thérese de Ruyt: συνταξιούχος δάσκαλος, εκπαίδευση αλφαβητισμού για νεοαφιχθέντες, συμπεριλαμβανομένων των Παλαιστινίων (Βέλγιο)
Emir Saber : Φιλόσοφος, κοινωνιολόγος (Βραζιλία)
Issa Sacko: Καθηγητής, Πανεπιστήμιο Κοινωνικών Επιστημών και Διοίκησης, Μπαμακό (Μάλι)
Walid Sadaoui: αντιαποικιοκρατικός ακτιβιστής
Halima Sadki: καθηγήτρια ξένων γλωσσών
Nicole Sainz: συνδικαλίστρια της Sud Solidaire-ANC31
Maria Elena Saludas: ακτιβίστρια της ATTAC (Αργεντινή)
Luis Alberto Sanchi: ερευνητής του CNRS-Παρίσι
Yannna Semrani: ιστορικός (Λίβανος)
Givaldino Manoel da Silva-Giva: ιθαγενής ακτιβιστής (Βραζιλία)
Marie-Anne Toulouse-Noujaim: Επίτιμη δικηγόρος
Marc Vandepitte: Φιλόσοφος
Yves Vargas: φιλόσοφος, συγγραφέας
Dominique Vastelle: συνταξιούχος δάσκαλος
Marie-Jeanne Vilette: εκπαιδευτικός, συνδικαλίστρια και ακτιβίστρια του PCF και της Association France Palestine Solidarité.
Maxime Vivas: πρώην εκπρόσωπος της ATTAC, δοκιμιογράφος, διαχειριστής της ιστοσελίδας Le Grand Soir
Laurent de Wangen. Δάσκαλος, ακτιβιστής της Ένωσης France Palestine Solidarité
Mohamed Ben Yakhlef: συνδικαλιστής, CGT και ακτιβιστής της La France Insoumise (LFI)
Badr Zeinoun:
Robert Zimmer: Συνταξιούχος, συνδικαλιστής της CGT, αντιαποικιοκρατικός ακτιβιστής