Οι εργοδότες ετοιμάζονται να πολεμήσουν τον «φόρο Zucman»
Μία περιεκτική περίληψη του άρθρου : Le retour de la lutte des classes en France : Le patronat se mobilise contre la taxe Zucman | Defend Democracy Press (12/10/2025)
Τους τελευταίους μήνες, η Γαλλία ξαναζεί κάτι που θυμίζει παλιές εποχές κοινωνικής αναταραχής. Οι μαζικές απεργίες και διαδηλώσεις του Σεπτεμβρίου 2025 έδειξαν ότι η δυσαρέσκεια για την πολιτική του Εμανουέλ Μακρόν δεν έχει κοπάσει. Οι δρόμοι γέμισαν με γυναίκες, νέους, εργαζόμενους του δημόσιου τομέα, ακόμα και πανό υπέρ της Παλαιστίνης — ένα μωσαϊκό κοινωνικής οργής.
Οι κινητοποιήσεις δεν ήταν μόνο ενάντια στις περικοπές και στις μεταρρυθμίσεις των συντάξεων. Ήταν και μια κραυγή απέναντι στην αδικία: στην αύξηση του κόστους ζωής, στην ανασφάλεια των νέων, στη διάλυση του κοινωνικού κράτους. Οι γυναίκες, που αποτελούν την πλειοψηφία των δημοσίων υπαλλήλων, φοβούνται ότι θα πληρώσουν το βαρύτερο τίμημα από τις ιδιωτικοποιήσεις και τις περικοπές.
Οι νέοι, πάλι, βλέπουν μπροστά τους ένα θολό μέλλον: χαμηλοί μισθοί, ασταθείς δουλειές, καθόλου προοπτικές. Ένα μεγάλο μέρος τους έχει απογοητευτεί από τον Μακρόν, και άλλοι στρέφονται είτε στον Μελανσόν της ριζοσπαστικής Αριστεράς είτε στη Μαρίν Λεπέν της Ακροδεξιάς — ή απλώς απέχουν.
Πολιτική κρίση χωρίς τέλος
Ο Μακρόν, αν και τυπικά στην εξουσία, έχει χάσει τη λαϊκή υποστήριξη. Η κυβέρνησή του αλλάζει πρωθυπουργούς και υπουργούς σαν πουκάμισα, η Βουλή παραμένει παράλυτη, και οι δημοσκοπήσεις δείχνουν τη δημοτικότητά του σε ιστορικό χαμηλό (γύρω στο 15%).
Η Γαλλία βρίσκεται ουσιαστικά σε πολιτικό αδιέξοδο — χωρισμένη σε τρία σχεδόν ίσα μπλοκ: την Αριστερά του «Νέου Λαϊκού Μετώπου» (με πυρήνα τον Μελανσόν), το ακροδεξιό RN της Λεπέν και του Μπαρντέλα, και το προεδρικό στρατόπεδο του Μακρόν.
Το κεφάλαιο αντεπιτίθεται: η μάχη για τον φόρο Zucman
Μέσα σε αυτό το κλίμα, έρχεται ο νόμος Zucman — μια πρόταση να φορολογηθούν με 2% οι τεράστιες περιουσίες άνω των 100 εκατομμυρίων ευρώ. Ο νόμος αυτός, που πήρε το όνομά του από τον διάσημο οικονομολόγο Γκαμπριέλ Ζούκμαν, θα μπορούσε να φέρει στο κράτος περίπου 20 δισ. ευρώ τον χρόνο.
Αλλά οι εργοδότες, με επικεφαλής τον πρόεδρο του MEDEF (την ένωση των μεγάλων επιχειρήσεων), αντέδρασαν λυσσαλέα. Οργάνωσαν, μάλιστα, «γενική κινητοποίηση του κεφαλαίου» για να πιέσουν την κυβέρνηση να αποσύρει το μέτρο. Οι μεγάλες επιχειρήσεις, που ήδη λαμβάνουν εκατοντάδες δισεκατομμύρια ευρώ σε επιδοτήσεις και φοροαπαλλαγές, αρνούνται να πληρώσουν έστω και ένα ελάχιστο ποσοστό περισσότερα.
Κέρδη χωρίς ανταπόδοση – και κοινωνία σε κρίση
Το άρθρο καταγγέλλει πως οι επιχειρήσεις λαμβάνουν κάθε χρόνο τεράστια κρατική βοήθεια (πάνω από 200 δισ. ευρώ το 2024), χωρίς καμία υποχρέωση για επενδύσεις ή αύξηση μισθών. Αντίθετα, τα χρήματα αυτά κατέληξαν σε αποβιομηχανοποίηση, απολύσεις και αύξηση των χρηματοοικονομικών κερδών.
Εν τω μεταξύ, οι περικοπές πλήττουν τις πιο ευάλωτες ομάδες: συνταξιούχους, ανέργους, ασθενείς. Και το κράτος παρουσιάζει τους πολίτες αυτούς ως «τεμπέληδες» ή «υπεύθυνους για το χρέος».
Μια κοινωνία στα όρια
Ο συγγραφέας, με έντονα πολιτικό τόνο, υποστηρίζει ότι ο «μακρονισμός» έχει καταρρεύσει. Η 5η Γαλλική Δημοκρατία, όπως σχεδιάστηκε από τον Ντε Γκολ, δεν μπορεί πλέον να λειτουργήσει χωρίς σταθερή πλειοψηφία. Το σύστημα έχει εξαντληθεί — και η κοινωνία βράζει.
Η Γαλλία βρίσκεται ξανά μπροστά σε μια ταξική αναμέτρηση.
Από τη μια το κεφάλαιο που υπερασπίζεται τα κέρδη του, κι από την άλλη οι εργαζόμενοι, οι νέοι, οι συνταξιούχοι που ζητούν δικαιοσύνη και ισότητα.
Το φθινόπωρο του 2025 μπορεί να αποδειχθεί καυτό.
About Author
