Από Dante Barontini, 14 Ιουλίου 2025, CONTROPIANO, 14 Ιουλίου 2025
The European convoy risks derailment – Contropiano
Η 1η Αυγούστου είναι προ των πυλών – αυτή είναι η ημερομηνία που όρισε ο Τραμπ, προς το παρόν, για να επιβάλει δασμούς 30% στα ευρωπαϊκά προϊόντα – και αναρωτιέται κανείς πώς τα πάει η «Ευρώπη» από αυτή την άποψη.
Όλα σταμάτησαν. Ναι, οι επίτροποι στις Βρυξέλλες συναντιούνται, οι αρχηγοί κρατών αλληλοκαλούνται, η φον ντερ Λάιεν προεδρεύει συνεδριάσεων… Αλλά δεν υπάρχουν πρακτικές αντιδράσεις. Ούτε προβλέπονται.
Ο Ευρωπαίος Επίτροπος Εμπορίου, Μάρος Σέφτσοβιτς, μιλά σχεδόν σαν περαστικός δημοσιογράφος: «Η τρέχουσα αβεβαιότητα που προκαλείται από αδικαιολόγητους δασμούς δεν μπορεί να συνεχιστεί επ’ αόριστον και, ως εκ τούτου, πρέπει να προετοιμαστούμε για όλα τα αποτελέσματα, συμπεριλαμβανομένης της δυνατότητας, εάν χρειαστεί, αναλογικών και προσεκτικών μέτρων για την αποκατάσταση της ισορροπίας στη διατλαντική μας σχέση. Θα συζητήσω με τους υπουργούς τα επόμενα βήματα για τις επόμενες εβδομάδες».
«Αν χρειαστεί», θα έλεγε ο Crozza, είναι μια «ισχυρή έκφραση», έτσι δεν είναι;
Τόσο «ισχυρή» που την απέρριψε αμέσως: «Συνεχίζουμε να πιστεύουμε ότι η διατλαντική μας σχέση αξίζει μια λύση μέσω διαπραγματεύσεων, ικανή να θέσει τα θεμέλια για νέα σταθερότητα και συνεργασία. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο διατηρούμε ανοιχτό τον διάλογο με την κυβέρνηση των ΗΠΑ». Ελπίζοντας ότι θα ρίξουν αυτό το ποσοστό προς μια πιο «αποδεκτή» ληστεία….
Παρομοίως από τα χείλη της von der Leyen, τρομοκρατημένη από την πιθανότητα μιας «σύγκρουσης» με τις Ηνωμένες Πολιτείες που – όπως έχει ήδη ειπωθεί αρκετές φορές – θα αφήσει τους 27 χωρίς εμπορικές σχέσεις στον κόσμο, δεδομένου ότι έχει ήδη μειώσει εκείνες με τη Ρωσία σχεδόν στο μηδέν και μείωσε σημαντικά εκείνες με την Κίνα, ακριβώς για να ευχαριστήσει τις Ηνωμένες Πολιτείες. Βλέποντας τις αμερικανικές αγορές να γίνονται σχεδόν απρόσιτες θα ήταν ένα πλήγμα που θα ήταν δύσκολο να απορροφηθεί.
Η συνάντηση των 27 – εκτός από την ένδειξη της ανάγκης για μεγαλύτερο συντονισμό με τους άλλους συμμάχους που απογοητεύτηκαν από τον Τραμπ (Καναδάς, Ιαπωνία, Νότια Κορέα, Μεξικό και Λατινική Αμερική γενικά) – γέννησε πολύ λίγα. Ως μέγιστο πρακτικό μέτρο – ακούστε, ακούστε! – δεν θα ήταν τίποτα λιγότερο από τον περιορισμό των εξαγωγών απορριμμάτων αλουμινίου από την ΕΕ. Λιγότερα παλιοσίδερα, εκεί είμαστε…
Μόνο στο παρασκήνιο, σχεδόν ως «όπλο του τέλους του κόσμου», παραμένει ένας μηχανισμός κατά του εξαναγκασμού με ακόμα ασαφές περιεχόμενο.
Αναρωτιέται κανείς αν μπορεί να φανεί σε κάποιους ως «αντίποινα» κατάλληλα για το αδίκημα (δασμοί 30%, επιπλέον εκείνων που ισχύουν ήδη για τα αυτοκίνητα και το αλουμίνιο, στην πραγματικότητα). Εάν ναι, καλέστε τον νευρολόγο για μια σοβαρή κατάσταση έκτακτης ανάγκης…
Παρ’ όλα αυτά, οι περισσότερες χώρες μέλη ζητούν «διάλογο και μετριοπάθεια» – ξεκινώντας όπως είναι γνωστό με την Τζόρτζια Μελόνι, η οποία από «κυρίαρχη» έγινε «υποταγμένη», ξεχνώντας ακόμη και τον ρόλο του «γεφυροποιού» που είχε αποδώσει στον εαυτό της – στοχεύοντας συχνά στην επίλυση της διαμάχης για τα επιμέρους αγαθά στα οποία η καθεμία ειδικεύεται «εθνικά» και σιωπηλά.
Είναι άχρηστο να ξεκινάμε προβλέψεις. Το αντικείμενο είναι πρακτικά απεριόριστο, τα συμφέροντα στον τομέα αμέτρητα και σχεδόν πάντα αποκλίνοντα. Αλλά ακριβώς γι’ αυτόν τον λόγο μας φαίνεται ότι ανοίγει η σοβαρότερη κρίση στρατηγικής προοπτικής για την Ευρωπαϊκή Ένωση.
Το προηγούμενο σχέδιο – να επιτευχθεί οικονομική υπεροχή που θα καθιστούσε την ΕΕ έναν οιονεί αυτόνομο ιμπεριαλισμό, αλλά κάτω από την πυρηνική ομπρέλα των ΗΠΑ (με προφανή εξοικονόμηση στρατιωτικών δαπανών) – είναι τώρα θαμμένο.
Η αντιμετώπισή του είναι η εναλλακτική λύση του διαβόλου μεταξύ της αποδοχής να περιοριστεί ξανά η ΕΕ σε αποικία των ΗΠΑ, όπως στην περίοδο μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο και μέχρι την πτώση του Τείχους, ή του «να παραμείνει μόνη» σε έναν κόσμο που δικαίως μισεί τους Ευρωπαίους για πολλούς ιστορικούς και σύγχρονους λόγους.
Μόνοι και χωρίς καμία εγγύηση ότι θα μπορέσουν να παραμείνουν «ενωμένοι». Δεν υπάρχουν «ιδανικοί» ή ακόμα λιγότερο «ηθικοί» λόγοι που απαιτούν να είμαστε μαζί. Και τα συμφέροντα, επαναλαμβάνουμε, ωθούν προς διάφορες κατευθύνσεις.
Απλά κοιτάξτε πώς οι «πρόθυμοι» επιλύουν τον στόχο του επανεξοπλισμού. Η Γαλλία και η Μεγάλη Βρετανία (η οποία είναι εκτός της ΕΕ…) προσπαθούν να συνδυάσουν τα μικρά πυρηνικά οπλοστάσια τους, διαθέτοντας αυξανόμενα ποσά στις εθνικές στρατιωτικές δαπάνες.
Η Γερμανία – η μόνη προς το παρόν που έχει άφθονο περιθώριο ελιγμών για το δημόσιο χρέος – στοχεύει να οικοδομήσει «τον ισχυρότερο στρατό στην Ευρώπη», απηχώντας τα παραληρήματα του «ζωγράφου».
Οι άλλοι δικαίως σιωπούν, στερημένοι καθώς είναι από την κατάκτηση – πυρηνικής ή οικονομικής ισχύος – για να αποφασίσουν οτιδήποτε μόνοι τους.
Ενδιαφέρουσα κατάσταση, έτσι δεν είναι; Θα μπορούσε ακόμη και να δημιουργηθεί ένας σοβαρός χώρος για να ανοίξει ξανά το παιχνίδι για την “αλλαγή του συστήματος”.
About Author
