Η δημοκρατία της Αμερικής καταστράφηκε από τα δύο κυβερνώντα κόμματα που μας πούλησαν σε εταιρείες, μιλιταριστές και δισεκατομμυριούχους. Τώρα πληρώνουμε το τίμημα.
Από τον Chris Hedges αναδημοσίευση από Defend Democracy Press
Dec 23, 2024
Για πάνω από δύο δεκαετίες, εγώ και μια χούφτα άλλοι – ο Sheldon Wolin, ο Noam Chomsky, ο Chalmers Johnson, η Barbara Ehrenreich και ο Ralph Nader – προειδοποιούσαμε ότι η αυξανόμενη κοινωνική ανισότητα και η σταθερή διάβρωση των δημοκρατικών μας θεσμών, συμπεριλαμβανομένων των μέσων μαζικής ενημέρωσης, του Κογκρέσου, της οργανωμένης εργασίας, της ακαδημαϊκής κοινότητας και των δικαστηρίων, θα οδηγούσε αναπόφευκτα σε ένα αυταρχικό ή χριστιανοφασιστικό κράτος. Τα βιβλία μου – “Αμερικανοί φασίστες: The Christian Right and the War on America” (2007), “Empire of Illusion: The End of Literacy and the Triumph of Spectacle” (2009), “Death of the Liberal Class” (2010), “Days of Destruction, Days of Revolt” (2012), γραμμένο με τον Joe Sacco, “Wages of Rebellion” (2015) και “America: The Farewell Tour” (2018) ήταν μια σειρά από παθιασμένες εκκλήσεις να πάρουμε στα σοβαρά την παρακμή. Δεν χαίρομαι που έχω δίκιο.
“Η οργή όσων εγκαταλείφθηκαν από την οικονομία, οι φόβοι και οι ανησυχίες μιας ταλαιπωρημένης και ανασφαλούς μεσαίας τάξης και η μουδιασμένη απομόνωση που συνοδεύει την απώλεια της κοινότητας, θα αποτελούσαν την αφορμή για ένα επικίνδυνο μαζικό κίνημα”, έγραψα στο “Αμερικανοί φασίστες” το 2007. “Αν αυτοί οι αποστερημένοι δεν επανεντάσσονταν στην κυρίαρχη κοινωνία, αν τελικά έχαναν κάθε ελπίδα να βρουν καλές, σταθερές δουλειές και ευκαιρίες για τους ίδιους και τα παιδιά τους – εν ολίγοις, την υπόσχεση ενός λαμπρότερου μέλλοντος – το φάσμα του αμερικανικού φασισμού θα πολιορκούσε το έθνος. Αυτή η απελπισία, αυτή η απώλεια ελπίδας, αυτή η άρνηση ενός μέλλοντος, οδηγούσε τους απελπισμένους στην αγκαλιά εκείνων που υπόσχονταν θαύματα και όνειρα αποκαλυπτικής δόξας”.
Ο εκλεγμένος πρόεδρος Ντόναλντ Τραμπ δεν προαναγγέλλει την έλευση του φασισμού. Προμηνύει την κατάρρευση της βιτρίνας που κάλυπτε τη διαφθορά εντός της άρχουσας τάξης και την προσποίηση της δημοκρατίας. Είναι το σύμπτωμα, όχι η ασθένεια. Η απώλεια των βασικών δημοκρατικών κανόνων άρχισε πολύ πριν από τον Τραμπ, η οποία άνοιξε τον δρόμο για έναν αμερικανικό ολοκληρωτισμό. Η αποβιομηχάνιση, η απορρύθμιση, η λιτότητα, οι ανεξέλεγκτες αρπακτικές εταιρείες, συμπεριλαμβανομένης της βιομηχανίας υγειονομικής περίθαλψης, η μαζική επιτήρηση κάθε Αμερικανού, η κοινωνική ανισότητα, ένα εκλογικό σύστημα που μαστίζεται από νομιμοποιημένη δωροδοκία, οι ατελείωτοι και μάταιοι πόλεμοι, ο μεγαλύτερος πληθυσμός φυλακών στον κόσμο, αλλά κυρίως τα αισθήματα προδοσίας, στασιμότητας και απελπισίας, αποτελούν ένα τοξικό παρασκεύασμα που κορυφώνεται με ένα έμμεσο μίσος για την άρχουσα τάξη και τους θεσμούς που έχουν παραμορφώσει για να εξυπηρετούν αποκλειστικά τους πλούσιους και τους ισχυρούς. Οι Δημοκρατικοί είναι εξίσου ένοχοι με τους Ρεπουμπλικάνους.
“Ο Τραμπ και η παρέα του από δισεκατομμυριούχους, στρατηγούς, ημιμαθείς, χριστιανούς φασίστες, εγκληματίες, ρατσιστές και ηθικούς αποκλίνοντες παίζουν το ρόλο της φατρίας Snopes σε κάποια από τα μυθιστορήματα του William Faulkner”, έγραψα στο “Αμερική: Η αποχαιρετιστήρια περιοδεία”. “Οι Σνόουπς γέμισαν το κενό εξουσίας του παρακμασμένου Νότου και κατέλαβαν αδίστακτα τον έλεγχο από τις εκφυλισμένες, πρώην δουλοκτητικές αριστοκρατικές ελίτ. Ο Φλεμ Σνόουπς και η εκτεταμένη οικογένειά του – η οποία περιλαμβάνει έναν δολοφόνο, έναν παιδόφιλο, έναν διγαμία, έναν εμπρηστή, έναν διανοητικά ανάπηρο που συνουσιάζεται με μια αγελάδα και έναν συγγενή που πουλάει εισιτήρια για να παρακολουθήσει την κτηνοβασία – είναι φανταστικές αναπαραστάσεις των αποβρασμάτων που έχουν πλέον ανέλθει στο υψηλότερο επίπεδο της ομοσπονδιακής κυβέρνησης. Ενσαρκώνουν την ηθική σήψη που αποπνέει ο απεριόριστος καπιταλισμός”.
“Η συνήθης αναφορά στον “αμοραλισμό”, αν και ακριβής, δεν είναι αρκετά διακριτική και από μόνη της δεν μας επιτρέπει να τους τοποθετήσουμε, όπως θα έπρεπε, σε μια ιστορική στιγμή”, έγραψε ο κριτικός Irving Howe για τους Snopes. “Ίσως το πιο σημαντικό πράγμα που πρέπει να ειπωθεί είναι ότι είναι αυτό που έρχεται μετά: τα πλάσματα που αναδύονται από την καταστροφή, με τη γλίτσα ακόμα στα χείλη τους”.
“Αφήστε τον κόσμο να καταρρεύσει, στον Νότο ή στη Ρωσία, και αμέσως εμφανίζονται φιγούρες χονδροειδούς φιλοδοξίας που οδηγούνται προς τα πάνω από τον κοινωνικό πάτο, άνδρες για τους οποίους οι ηθικές αξιώσεις δεν είναι τόσο παράλογες όσο ακατανόητες, γιοι των μπουζουξήδων ή των μουζίκων που έρχονται από το πουθενά και καταλαμβάνουν την εξουσία με την απόλυτη εξωφρενική μονολιθική τους δύναμη”, έγραψε ο Howe. “Γίνονται πρόεδροι τοπικών τραπεζών και πρόεδροι περιφερειακών επιτροπών του κόμματος, και αργότερα, λιγάκι γλοιώδεις, μπαίνουν με τη βία στο Κογκρέσο ή στο Πολιτικό Γραφείο. Πτωματοφάγοι χωρίς αναστολές, δεν χρειάζεται να πιστεύουν στον καταρρέοντα επίσημο κώδικα της κοινωνίας τους- χρειάζεται μόνο να μάθουν να μιμούνται τους ήχους του”.
Ο πολιτικός φιλόσοφος Sheldon Wolin αποκάλεσε το σύστημα διακυβέρνησής μας “ανεστραμμένο ολοκληρωτισμό”, ένα σύστημα που διατηρεί την παλιά εικονογραφία, τα σύμβολα και τη γλώσσα, αλλά έχει παραδώσει την εξουσία σε εταιρείες και ολιγάρχες. Τώρα θα περάσουμε στην πιο αναγνωρίσιμη μορφή του ολοκληρωτισμού, μια μορφή που κυριαρχείται από έναν δημαγωγό και μια ιδεολογία που βασίζεται στη δαιμονοποίηση του άλλου, την υπεραρρενωπότητα και τη μαγική σκέψη.
Ο φασισμός είναι πάντα το μπάσταρδο παιδί ενός χρεοκοπημένου φιλελευθερισμού.
“Ζούμε σε ένα νομικό σύστημα δύο ταχυτήτων, όπου οι φτωχοί άνθρωποι παρενοχλούνται, συλλαμβάνονται και φυλακίζονται για παράλογα παραπτώματα, όπως η πώληση χύμα τσιγάρων – που οδήγησε στον πνιγμό του Έρικ Γκάρνερ από την αστυνομία της Νέας Υόρκης το 2014 – ενώ οι ολιγάρχες και οι εταιρείες διαπράττουν εγκλήματα τρομακτικών διαστάσεων, από τις πετρελαιοκηλίδες μέχρι τις τραπεζικές απάτες εκατοντάδων δισεκατομμυρίων δολαρίων, που εξαφάνισαν το 40% του παγκόσμιου πλούτου, αντιμετωπίζονται με χλιαρούς διοικητικούς ελέγχους, συμβολικά πρόστιμα και αστική επιβολή που δίνουν στους πλούσιους αυτούς δράστες ασυλία από την ποινική δίωξη”, έγραψα στο “Αμερική: Η αποχαιρετιστήρια περιοδεία”.
Η ουτοπική ιδεολογία του νεοφιλελευθερισμού και του παγκόσμιου καπιταλισμού είναι μια τεράστια απάτη. Ο παγκόσμιος πλούτος, αντί να διανεμηθεί ισότιμα, όπως υπόσχονταν οι υποστηρικτές του νεοφιλελευθερισμού, διοχετεύτηκε προς τα πάνω στα χέρια μιας αρπακτικής, ολιγαρχικής ελίτ, τροφοδοτώντας τη χειρότερη οικονομική ανισότητα από την εποχή των ληστρικών βαρόνων. Οι φτωχοί εργαζόμενοι, των οποίων τα συνδικάτα και τα δικαιώματα αφαιρέθηκαν και των οποίων οι μισθοί παρέμειναν στάσιμοι ή μειώθηκαν τα τελευταία 40 χρόνια, έχουν οδηγηθεί σε χρόνια φτώχεια και υποαπασχόληση. Οι ζωές τους, όπως κατέγραψε η Barbara Ehrenreich στο “Nickel and Dimed“, είναι μια μακρά, αγχώδης κατάσταση έκτακτης ανάγκης. Η μεσαία τάξη εξατμίζεται. Οι πόλεις που κάποτε κατασκεύαζαν προϊόντα και προσέφεραν εργοστασιακές θέσεις εργασίας είναι χερσαίες περιοχές που έχουν ερημώσει. Οι φυλακές ξεχειλίζουν. Οι εταιρείες έχουν ενορχηστρώσει την καταστροφή των εμπορικών φραγμών, επιτρέποντάς τους να κρύβουν κέρδη ύψους 1,42 τρισεκατομμυρίων δολαρίων σε τράπεζες του εξωτερικού για να μην πληρώνουν φόρους.
Ο νεοφιλελευθερισμός, παρά την υπόσχεσή του να οικοδομήσει και να εξαπλώσει τη δημοκρατία, ξεκοίλιασε γρήγορα τους κανονισμούς και αποψίλωσε τα δημοκρατικά συστήματα για να τα μετατρέψει σε εταιρικά λεβιάθαν. Οι ταμπέλες “φιλελεύθερος” και “συντηρητικός” δεν έχουν νόημα στη νεοφιλελεύθερη τάξη, γεγονός που αποδεικνύεται από έναν υποψήφιο των Δημοκρατικών για την προεδρία, ο οποίος καυχιόταν για την υποστήριξή του από τον Dick Cheney, έναν εγκληματία πολέμου που έφυγε από το αξίωμά του με ποσοστό αποδοχής 13%. Η γοητεία του Τραμπ είναι ότι, αν και χυδαίος και καραγκιόζης, διακωμωδεί τη χρεοκοπία της πολιτικής παρωδίας.
“Το μόνιμο ψέμα είναι η αποθέωση του ολοκληρωτισμού”, έγραψα στο “Αμέρικα: Η αποχαιρετιστήρια περιοδεία”:
“Δεν έχει πλέον σημασία τι είναι αλήθεια. Σημασία έχει μόνο τι είναι “σωστό”. Τα ομοσπονδιακά δικαστήρια γεμίζουν με ανόητους και ανίκανους δικαστές που υπηρετούν την “σωστή” ιδεολογία του κορπορατισμού και τα άκαμπτα κοινωνικά ήθη της χριστιανικής δεξιάς. Περιφρονούν την πραγματικότητα, συμπεριλαμβανομένης της επιστήμης και του κράτους δικαίου. Επιδιώκουν να εξορίσουν όσους ζουν σε έναν κόσμο που βασίζεται στην πραγματικότητα και ορίζεται από τη διανοητική και ηθική αυτονομία. Η ολοκληρωτική διακυβέρνηση αναδεικνύει πάντα τους βίαιους και τους ηλίθιους. Αυτοί οι κυβερνώντες ηλίθιοι δεν έχουν καμία γνήσια πολιτική φιλοσοφία ή στόχους. Χρησιμοποιούν κλισέ και συνθήματα, τα περισσότερα από τα οποία είναι παράλογα και αντιφατικά, για να δικαιολογήσουν την απληστία και τη δίψα τους για εξουσία. Αυτό ισχύει τόσο για τη χριστιανική δεξιά όσο και για τους κορπορατιστές που κηρύττουν την ελεύθερη αγορά και την παγκοσμιοποίηση. Η συγχώνευση των κορπορατιστών με τη χριστιανική δεξιά είναι το πάντρεμα του Γκοτζίλα με τον Φρανκενστάιν”.
Οι ψευδαισθήσεις που διακινούνται στις οθόνες μας – συμπεριλαμβανομένης της φανταστικής προσωπικότητας που δημιουργήθηκε για τον Τραμπ στο The Apprentice – έχουν αντικαταστήσει την πραγματικότητα. Η πολιτική είναι μπουρλέσκ, όπως έδειξε η ανούσια, γεμάτη διασημότητες εκστρατεία της Kamala Harris. Είναι καπνός και καθρέφτες που δημιουργούνται από τον στρατό των ατζέντηδων, των διαφημιστών, των τμημάτων μάρκετινγκ, των διαφημιστών, των σεναριογράφων, των τηλεοπτικών και κινηματογραφικών παραγωγών, των τεχνικών βίντεο, των φωτογράφων, των σωματοφυλάκων, των συμβούλων ενδυματολογίας, των γυμναστών, των δημοσκόπων, των δημόσιων εκφωνητών και των προσωπικοτήτων των τηλεοπτικών ειδήσεων. Είμαστε μια κουλτούρα που κατακλύζεται από ψέματα.
“Η λατρεία του εαυτού κυριαρχεί στο πολιτιστικό μας τοπίο”, έγραψα στην “Αυτοκρατορία της ψευδαίσθησης”:
“Αυτή η αίρεση έχει μέσα της τα κλασικά χαρακτηριστικά των ψυχοπαθών: επιφανειακή γοητεία, μεγαλοπρέπεια και αυτοπεποίθηση, ανάγκη για συνεχή διέγερση, τάση για ψέματα, εξαπάτηση και χειραγώγηση και αδυναμία να νιώσουν τύψεις ή ενοχές. Αυτή είναι, φυσικά, η ηθική που προωθούν οι εταιρείες. Είναι η ηθική του απεριόριστου καπιταλισμού. Είναι η λανθασμένη πεποίθηση ότι το προσωπικό στυλ και η προσωπική ανέλιξη, που εκλαμβάνονται λανθασμένα ως ατομικισμός, είναι το ίδιο με τη δημοκρατική ισότητα. Στην πραγματικότητα, το προσωπικό στυλ, το οποίο ορίζεται από τα αγαθά που αγοράζουμε ή καταναλώνουμε, έχει γίνει αντιστάθμισμα για την απώλεια της δημοκρατικής ισότητας. Έχουμε το δικαίωμα, στη λατρεία του εαυτού, να αποκτούμε ό,τι επιθυμούμε. Μπορούμε να κάνουμε τα πάντα, ακόμη και να υποτιμήσουμε και να καταστρέψουμε τους γύρω μας, συμπεριλαμβανομένων των φίλων μας, για να βγάλουμε χρήματα, να είμαστε ευτυχισμένοι και να γίνουμε διάσημοι. Μόλις επιτευχθεί η φήμη και ο πλούτος, αυτά γίνονται η δική τους δικαίωση, η δική τους ηθική. Το πώς φτάνει κανείς εκεί είναι άσχετο. Μόλις φτάσει κανείς εκεί, αυτές οι ερωτήσεις δεν τίθενται πλέον.
Το βιβλίο μου “Empire of Illusion” αρχίζει στο Madison Square Garden σε μια περιοδεία ης World Wrestling Entertainment. Καταλάβαινα ότι η επαγγελματική πάλη ήταν το πρότυπο για την κοινωνική και πολιτική μας ζωή, αλλά δεν ήξερα ότι θα έβγαζε πρόεδρο.
“Οι αγώνες είναι στυλιζαρισμένες τελετουργίες”, έγραψα, σε μια περιγραφή που θα μπορούσε να είναι η περιγραφή μιας συγκέντρωσης του Τραμπ:
“Είναι δημόσιες εκφράσεις πόνου και ένθερμης επιθυμίας για εκδίκηση. Οι φρικιαστικές και λεπτομερείς ιστορίες πίσω από κάθε αγώνα, και όχι οι ίδιοι οι αγώνες πάλης, είναι αυτές που οδηγούν τα πλήθη σε παροξυσμό. Αυτές οι τελετουργικές μάχες δίνουν σε όσους στοιβάζονται στις αρένες μια προσωρινή, μεθυστική απελευθέρωση από την κοσμική ζωή. Το βάρος των πραγματικών προβλημάτων μετατρέπεται σε τροφή για μια παντομίμα υψηλής ενέργειας”.
Δεν πρόκειται να υπάρξει βελτίωση. Τα εργαλεία για την καταστολή της διαφωνίας έχουν εδραιωθεί. Η δημοκρατία μας έχει καταρρεύσει εδώ και χρόνια. Βρισκόμαστε στη δίνη αυτού που ο Søren Kierkegaard ονόμασε “ασθένεια μέχρι θανάτου” – το μούδιασμα της ψυχής από την απελπισία που οδηγεί σε ηθική και σωματική απαξίωση. Το μόνο που χρειάζεται να κάνει ο Τραμπ για να εγκαθιδρύσει ένα γυμνό αστυνομικό κράτος είναι να γυρίσει έναν διακόπτη. Και θα το κάνει.
“Όσο χειρότερη γίνεται η πραγματικότητα, τόσο λιγότερο θέλει να την ακούσει ένας ταλαιπωρημένος πληθυσμός”, έγραφα στο τέλος του “Empire of Illusion”, “και τόσο περισσότερο αποσπάται η προσοχή του με άθλια ψευδο-γεγονότα με καταρρεύσεις διασημοτήτων, κουτσομπολιά και ασήμαντα πράγματα. Αυτά είναι τα ακόλαστα γλέντια ενός πολιτισμού που πεθαίνει”.
About Author
