Κυριακή 15 Δεκεμβρίου 2024, του Jacques COTTA
https://www.la-sociale.online/spip.php?article1190
Μετά τη διάλυση (της κυβέρνησης Μπαρνιέ), η κρίση συνέχισε να βαθαίνει, πολιτική κρίση, οικονομική κρίση, δημοκρατική κρίση, κρίση καθεστώτος.
Στον απόηχο της πρότασης μομφής στη Συνέλευση που έστειλε τον Μπαρνιέ και τους υπουργούς του πίσω στα σπίτια τους, μια «λογική» λύση στην τρέχουσα ύφεση θα απαιτούσε την παραίτηση του Μακρόν, την προκήρυξη νέων εκλογών μέσα σε διάστημα που θα επέτρεπε τη διεξαγωγή της συζήτησης στη χώρα, καθιστώντας δυνατό ιδίως τον καθορισμό κοινωνικών, πολιτικών, οικονομικών προτεραιοτήτων και τον καθορισμό του πολιτικού πλαισίου, όπως και το να αμφισβητήσουμε την αντιδημοκρατική Πέμπτη Δημοκρατία, την υποταγή μας στην Ευρωπαϊκή Ένωση, να συζητήσουμε την ανάγκη ανάκτησης της κυριαρχίας μας…
Αυτό δεν συνέβη. Ωστόσο, η λογική της λογοκρισίας, η οποία υπερβαίνει κατά πολύ το πλαίσιο του Palais Bourbon, έδειξε την πλειοψηφική βούληση της χώρας, «Μακρόν, Μπαρνιέ και παρέα, φύγετε!».
Έξω οι εκπρόσωποι ενός συστήματος, του καπιταλισμού, που διατηρεί για μια μικρή χούφτα τον πλούτο, τα προϊόντα της κατοχής των μέσων παραγωγής, του ελέγχου των χρηματοπιστωτικών οργανισμών, των τραπεζών, των επενδυτικών κεφαλαίων, των κερδοσκοπικών κεφαλαίων σε βάρος του πολύ μεγάλου αριθμού όσων υποφέρουν και προσπαθούν όσο καλύτερα μπορούν να αντισταθούν για να μην πεθάνουν.
Ο καπιταλισμός δεν φέρνει πλέον πρόοδο σε τίποτα, αλλά, αντίθετα, κατευθύνει όλη την κοινωνική ζωή, όλη την οικονομική ζωή προς την αποδιοργάνωση, την καταστροφή, την απορρύθμιση, την εξαθλίωση δισεκατομμυρίων ανθρώπων στον πλανήτη προς όφελος μιας μικρής χούφτας ατόμων που σε παγκόσμια κλίμακα συσσωρεύουν όλο και μεγαλύτερο πλούτο.
Αυτό εκπροσωπούν ο Μακρόν, ο Μπαρνιέ και η παρέα του. Και την επομένη της αποπομπής του τελευταίου και των υπουργών του, κανείς δεν έθεσε προφανώς τους όρους της συζήτησης με αυτόν τον τρόπο.
Χειρότερα!
Όταν ο Εμανουέλ Μακρόν δίνει στον εαυτό του την εξουσία, σαν να μην είχε συμβεί τίποτα, να «προσκαλέσει» τους ηγέτες των κομμάτων στο Μέγαρο των Ηλυσίων για να τους ζητήσει «ένα σύμφωνο μη λογοκρισίας» μόλις διοριστεί νέος πρωθυπουργός, όλοι πηγαίνουν στην κλήτευση – με εξαίρεση το LFI (κόμμα “Ανυπότακτη Γαλλία”), θα επανέλθω σε αυτό – όλοι τους δηλώνουν ιδιαίτερα ανήσυχοι για «μια μπλοκαρισμένη κατάσταση». Για το PS, το PCF και τους Πράσινους, η προϋπόθεση είναι ο παραγκωνισμός του RN (κόμμα “Εθνικός Συναγερμός”). Τίποτα πολύ καινούργιο τότε, εκτός από το ότι στο όνομα του RN για άλλη μια φορά αυτοί οι όμορφοι άνθρωποι είναι έτοιμοι να υποστηρίξουν τον παραπαίοντα Macron. Για το RN, είναι θέμα «επίδειξης υπευθυνότητας», δεδομένου ότι κανένας ηγέτης του LFI δεν θα διοριστεί… Απλή επιστροφή στον αποστολέα.
Και το LFI τι κάνει ακριβώς;
Η άρνηση να πάει στην κλήτευση του Macron ξεχωρίζει από όλες τις άλλες. Πρόκειται, συνεπώς, για μια σταθερή θέση, την οποία μπορούμε να εγκρίνουμε μόνο εφόσον σημαίνει την άρνηση οποιασδήποτε συνεργασίας με τον Μακρονισμό. Αλλά ταυτόχρονα, αυτό δεν μπορεί να κρύψει την ευθύνη του Μελανσόν και άλλων που χθες ζήτησαν να ψηφίσουν τον Μακρόν και να τον εκλέξουν, που το έκαναν ξανά στις βουλευτικές εκλογές εκλέγοντας τον Μπορν, τον Νταρμανέν και μερικές δεκάδες άλλους, και που έκαναν το RN αποκλειστικό εχθρό, νομιμοποιώντας την επιλογή του «Μακρόν, για να αποφύγουμε τα χειρότερα». Στην πραγματικότητα, το PS, το PCF και οι Πράσινοι παίζουν Μελανσονισμό, τίποτα περισσότερο και τίποτα λιγότερο.
Στην πραγματικότητα, η θέση όλων των πολιτικών κομμάτων και των ηγετών τους είναι από τις πιο ξεκάθαρες. Θα ήταν λάθος να δούμε σε αυτό μόνο την επιθυμία και την εμμονή να σώσει κανείς τη δουλειά του. Αυτό είναι αναμφίβολα δεδομένο, αλλά όχι το κύριο. Στο πολιτικό επίπεδο, όλοι τους συναντιούνται, και αυτή είναι η ουσία του ζητήματος, ανίκανοι να καθορίσουν έναν άλλο δρόμο εκτός από αυτόν του σάπιου καπιταλισμού, ο οποίος στην καλύτερη περίπτωση θα έπρεπε να εξανθρωπιστεί, να εκδημοκρατιστεί, να βελτιωθεί, να τροποποιηθεί, αλλά ποτέ να μην αμφισβητηθεί.
Η κοινή τους θέση τείνει να υποστηρίξει ένα σύστημα ώστε να αποτραπεί η κατάρρευσή του. Και αυτή η θέση καθιστά τη μόνιμη απάτη όλο και πιο προφανή.
Τα κοινωνικά σχέδια αποκαλύπτονται, απειλώντας αρκετές εκατοντάδες χιλιάδες θέσεις εργασίας. Στην καλύτερη περίπτωση, ο πολιτικός κόσμος θα συζητήσει το ποσό της αποζημίωσης που πρέπει να διανεμηθεί, χωρίς προφανώς να εκφράζει το αίτημα των απειλούμενων εργαζομένων, όχι απόλυση, όχι αναγκαστική αποχώρηση! Αυτό θα έθετε το ζήτημα των κολοσσιαίων μερισμάτων που συσσωρεύονται από τους μετόχους στις πλάτες των θυσιασμένων εργαζομένων. Αυτό θα έθετε υπό αμφισβήτηση το ίδιο το σύστημα ιδιοκτησίας των μεγάλων μέσων παραγωγής. Αυτό θα έθετε το ζήτημα μιας κυβέρνησης στην υπηρεσία των αιτημάτων των εργαζομένων, των υπαλλήλων και των εργαζομένων. Αυτό θα έβαζε στην ημερήσια διάταξη ένα σύστημα που παράγει πλούτο στην υπηρεσία της κοινωνίας, των εξαρτημένων και ανεξάρτητων εργαζομένων, των μισθωτών υπαλλήλων, νέων, συνταξιούχων, τεχνιτών, αγροτών και μικροϊδιοκτητών ΜμΕ που επίσης θυσιάζονται σήμερα.
Χωρίς αμφισβήτηση αυτού του συστήματος, χωρίς τη θέληση να προτάξουμε την κοινωνικοποίηση των μέσων παραγωγής που επιτρέπει την παραγωγή πλούτου προς όφελος όλων, είναι αδύνατο να αντιταχθούμε στη χαοτική κατάσταση στην οποία βρίσκεται ολόκληρη η κοινωνία. Στην καλύτερη περίπτωση, η μόνη δυνατή προοπτική είναι να συνοδεύσουμε αυτό το σύστημα στο μονοπάτι που οδηγεί κατευθείαν στη βαρβαρότητα.
Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο το αίσθημα του «είναι όλοι σάπιοι» εξαπλώνεται σε σημείο να κάνει την πλειοψηφία των μαζών που αποστασιοποιούνται από την κάλπη… Και οι οποίες, μέσω της κινητοποίησής τους, είναι οι μόνες κοινωνικές δυνάμεις ικανές να ξεκαθαρίσουν λογαριασμούς με το καταπιεστικό σύστημα και να βάλουν τέλος σε όλους τους καταπιεστές.
About Author
