από τον Alessandro Avvisato στο Contropiano
Παρακολουθούμε στενά την εκλογή του νέου δημάρχου της Νέας Υόρκης, Ζόχραν Μαμντάνι, επειδή αποτελεί σύμπτωμα, και ίσως ακόμη και ένα περαιτέρω βήμα, στην αυξανόμενη κοινωνική και πολιτική σύγκρουση εντός των Ηνωμένων Πολιτειών. Την άφιξη στα υψηλότερα επίπεδα του Μεγάλου Μήλου (παρατσούκλι της Νέας Υόρκης ως της πόλης των ευκαιριών, της λάμψης και των μεγάλων ανταμοιβών) ενός Μουσουλμάνου με ένα κυβερνητικό πρόγραμμα που θεωρείται «σοσιαλιστικό».
Γνωρίζουμε πολύ καλά όλες τις ασάφειες που παραμένουν, σε στρατηγικό επίπεδο, στις ομιλίες του Μαμντάνι: σχετικά με τον ιμπεριαλιστικό ρόλο των ΗΠΑ απέναντι στην «αυλή» της Λατινικής Αμερικής (Κούβα και Βενεζουέλα), αλλά και σχετικά με το Ισραήλ, παρά το γεγονός ότι η εκστρατεία του βασίστηκε σε μεγάλο βαθμό στην αντίθεση στη συνεχή κάμψη των Αμερικανών πολιτικών προς τα συμφέροντα του διεθνούς Σιωνισμού.
Αυτό που θέλουμε να επισημάνουμε είναι μια διαδικασία που έχει τις ρίζες της στις τάσεις της καπιταλιστικής κρίσης, και όχι σε έναν κομματικό διαχωρισμό: η αποτυχία του « χωνευτηρίου » των ΗΠΑ συμβαδίζει με την ηγεμονική τους κρίση και την ικανότητά τους να προβάλλονται ως η «αστυνομία» ολόκληρου του κόσμου. Τα εθνοτικά ρήγματα διευρύνονται παράλληλα με τα οικονομικά, συχνά επικαλυπτόμενα, και η σύνδεσή τους με τον ρόλο των ΗΠΑ στην παγκόσμια τάξη είναι ολοένα και πιο εμφανής.
Κατά μία έννοια, πρόκειται για την εξωτερική παρακμή μιας διαδικασίας πολιτικοποίησης που έχουμε δει και στην Ιταλία, με εκατομμύρια ανθρώπους να βγαίνουν στους δρόμους ενάντια στη συνενοχή στη γενοκτονία των Παλαιστινίων, και σε σχέση με την οποία έχει καταστεί σαφές το συμφέρον του στρατιωτικοβιομηχανικού συμπλέγματος που σήμερα βρίσκεται στο επίκεντρο των πολιτικών προσανατολισμών ολόκληρης της δομής του ΝΑΤΟ.
Αν δεν υπάρχουν μοντέλα για έναν σοσιαλισμό του 21ου αιώνα, φανταστείτε πώς μπορεί ένας δήμαρχος να είναι ένα, όσο προοδευτικός κι αν είναι. Αλλά ακριβώς το ρήγμα στην αμερικανική κοινωνία και πολιτική που αντιπροσωπεύει ο Μαμντάνι είναι αυτό που θα έπρεπε να μας ενδιαφέρει, στην κατανόηση της μακροπρόθεσμης δυναμικής. Και πώς αυτό το ρήγμα εκτείνεται από τον κατώτατο μισθό και τη δημόσια στέγαση έως τη διεθνή τοποθέτηση, ενώ παράλληλα προσπαθούμε να περιορίσουμε τις επιπτώσεις σε αυτό το μέτωπο.
Είναι ενδιαφέρον, μάλιστα, να διαβάσουμε τι έγραψε πρόσφατα στην ισραηλινή ηλεκτρονική εφημερίδα Israel Hayom ο Dr. Nissim Katz σχετικά με τους κινδύνους που θέτει το «μοντέλο Mamdani». Επειδή η προσέγγιση του νέου δημάρχου της Νέας Υόρκης στο παλαιστινιακό ζήτημα περιγράφεται ως ένα μοντέλο που πραγματικά υπονομεύει τη σιωνιστική αφήγηση.
“Ο κίνδυνος έγκειται στο εκλεπτυσμένο πολιτικό μοντέλο που έχει τελειοποιήσει – ένα ακριβές και ανησυχητικό σενάριο που μπορεί να αναπαραχθεί σε οποιαδήποτε δυτική πρωτεύουσα, με στόχο την εξουδετέρωση και την αποσυναρμολόγηση της εβραϊκής κοινοτικής εξουσίας από μέσα. Το μοντέλο Mamdani βασίζεται σε μια απλή και δηλητηριώδη αρχή: εντοπίζει, ενισχύει και νομιμοποιεί τις πιο ριζοσπαστικές και αντισιωνιστικές εβραϊκές φωνές, χρησιμοποιώντας τες ως ανθρώπινη ασπίδα ενάντια σε οποιαδήποτε κατηγορία αντισημιτισμού. Αυτή η τακτική παραλύει το κυρίαρχο ρεύμα, κατακερματίζει την κοινοτική συναίνεση και τελικά ανοίγει το δρόμο για να φτάσουν οι εξτρεμιστικές αντι-ισραηλινές ατζέντες στην καρδιά της εξουσίας. Αυτό δεν είναι μόνο ένα πρόβλημα της Νέας Υόρκης. Είναι μια στρατηγική προειδοποίηση προς τις εβραϊκές κοινότητες παγκοσμίως, αποκαλύπτοντας μια νέα μορφή πολιτικού πολέμου. […] Το προχωρημένο στάδιο του περιλαμβάνει την ενεργό καλλιέργεια μιας εναλλακτικής λύσης στην σιωνιστική εβραϊκή ταυτότητα. Ο Mamdani κατανοεί τη σύγκρουση που νιώθουν πολλοί νέοι Εβραίοι, διχασμένοι ανάμεσα στις προοδευτικές αξίες και την παραδοσιακή υποστήριξη για το Ισραήλ. Τους προσφέρει μια απλή και ελκυστική λύση: έναν Μεταρρυθμιστικό Ιουδαϊσμό που αποκηρύσσει το Ισραήλ και το αντιμετωπίζει ως ένα επαίσχυντο αποικιακό έργο. Προσφέρει έναν τρόπο να παραμείνει κανείς Εβραίος ενώ παράλληλα γίνεται πλήρως αποδεκτός στο προοδευτικό στρατόπεδο, χωρίς να χρειάζεται να πληρώσει το τίμημα της αντιμετώπισης της πολυπλοκότητας του Ισραήλ. Στην ουσία, καθιστά την αντίθεση στο Ισραήλ όχι μόνο μια νόμιμη θέση, αλλά και μια ηθική, ακόμη και εβραϊκή, πράξη”.
Ο συγγραφέας επαναλαμβάνει για άλλη μια φορά ότι η νίκη του δεν θα ήταν (και τώρα είναι) μια τοπική πολιτική νίκη, αλλά μάλλον μια απειλή για την « παγκόσμια εβραϊκή αλληλεγγύη » που κινδυνεύει να « μετατρέψει τις εβραϊκές κοινότητες σε πεδία μαχών ». Με τους ίδιους όρους που ειπώθηκαν για την αμερικανική κοινωνία, αυτό σημαίνει ότι το ρήγμα μεταξύ Σιωνιστών και αντισιωνιστών Εβραίων, που υπάρχει και στις εβραϊκές κοινότητες, θα έρθει οριστικά στην επιφάνεια.
Η ρητορική των « αυτομισούντων Εβραίων », την οποία τροφοδοτεί έξυπνα και στρατηγικά το Ισραήλ επί δεκαετίες για να εξισώσει τον αντισιωνισμό με τον αντισημιτισμό, προστατεύοντας το Τελ Αβίβ από οποιαδήποτε κριτική, θα γινόταν πιο αβέβαιη. Και θα προσέφερε στους νέους Εβραίους μια νέα εβραϊκή ταυτότητα, η οποία θα είναι και πολιτική, επειδή βασίζεται στην αντίθεση στον σιωνιστικό αποικισμό.
Ας προσθέσουμε ένα τελευταίο σημείο. Ο Άρι Φλάισερ του Ρεπουμπλικανικού Εβραϊκού Συνασπισμού έχει μιλήσει για ένα « αυξανόμενο πρόβλημα σοσιαλισμού » μεταξύ των Δημοκρατικών. Αν αυτή η νέα εβραϊκή ταυτότητα συνδυαστεί με το γεγονός ότι προχωρά προς την κατεύθυνση οικονομικών και κοινωνικών προτάσεων που θεωρούνται πλήρως μέρος μιας σοσιαλιστικής υπόθεσης, γίνεται σαφές ότι η ανησυχία για τις πολιτικές επιπτώσεις των διαιρέσεων στην αμερικανική κοινωνία κυριαρχεί στη διεθνή συζήτηση.
About Author
