Ρόζα Λούξεμπουργκ (1894)
Διαδικτυακή Έκδοση: marxists.org Απρίλιος, 2002.
Rosa Luxemburg: What Are the Origins of May Day? (1894) (marxists.org)
Η ευτυχής ιδέα της χρήσης μιας προλεταριακής γιορτής ως μέσο για την επίτευξη του
οκταώρου γεννήθηκε για πρώτη φορά στην Αυστραλία. Οι εργάτες εκεί αποφάσισαν το
1856 να οργανώσουν μια μέρα πλήρους στάσης μαζί με συσκέψεις και διασκέδαση ως
διαδήλωση υπέρ του οκτάωρου. Η ημέρα αυτού του εορτασμού επρόκειτο να είναι η 21η
Απριλίου. Στην αρχή, οι Αυστραλοί εργάτες το προόριζαν μόνο για το 1856. Αλλά αυτός ο
πρώτος εορτασμός είχε τόσο ισχυρή επίδραση στις προλεταριακές μάζες της Αυστραλίας,
ζωντανεύοντάς τις και οδηγώντας σε νέα αναταραχή, που αποφασίστηκε να επαναληφθεί η
γιορτή κάθε χρόνο.
Στην πραγματικότητα, τι θα μπορούσε να δώσει στους εργάτες μεγαλύτερο θάρρος και
πίστη στις δικές τους δυνάμεις από μια μαζική στάση εργασίας που είχαν αποφασίσει οι
ίδιοι; Τι θα μπορούσε να δώσει περισσότερο κουράγιο στους αιώνους σκλάβους των
εργοστασίων και των εργαστηρίων από τη συγκέντρωση των δικών τους στρατευμάτων;
Έτσι, η ιδέα μιας προλεταριακής γιορτής έγινε γρήγορα αποδεκτή και, από την Αυστραλία,
άρχισε να διαδίδεται σε άλλες χώρες μέχρι που τελικά είχε κατακτήσει ολόκληρο τον
προλεταριακό κόσμο.
Οι πρώτοι που ακολούθησαν το παράδειγμα των Αυστραλών εργατών ήταν οι Αμερικανοί.
Το 1886 αποφάσισαν ότι η 1η Μαΐου έπρεπε να είναι η ημέρα της καθολικής στάσης
εργασίας. Την ημέρα αυτή 200.000 από αυτούς εγκατέλειψαν τη δουλειά τους και ζήτησαν
το οκτάωρο. Αργότερα, η αστυνομία και η νομική παρενόχληση εμπόδισαν τους εργάτες
για πολλά χρόνια να επαναλάβουν μία διαδήλωση τέτοιου μεγέθους. Ωστόσο, το 1888
ανανέωσαν την απόφασή τους και αποφάσισαν ότι η επόμενη γιορτή θα ήταν η 1η Μαΐου
1890.
Στο μεταξύ, το εργατικό κίνημα στην Ευρώπη είχε γίνει ισχυρό και ζωντανό. Η πιο ισχυρή
έκφραση αυτού του κινήματος εμφανίστηκε στο Διεθνές Συνέδριο των Εργατών το 1889.
Σε αυτό το Συνέδριο, στο οποίο συμμετείχαν τετρακόσιοι εκπρόσωποι, αποφασίστηκε ότι
το οκτάωρο πρέπει να είναι το πρώτο αίτημα. Τότε o εκπρόσωπος των γαλλικών
συνδικάτων, ο εργάτης Lavigne από το Μπορντό, ζήτησε να εκφραστεί αυτό το αίτημα σε
όλες τις χώρες μέσω μιας καθολικής στάσης εργασίας. Ο εκπρόσωπος των Αμερικανών
εργατών επέστησε την προσοχή στην απόφαση των συντρόφων του να απεργήσουν την
1η Μαΐου 1890, και το Κογκρέσο αποφάσισε αυτήν την ημερομηνία για την παγκόσμια
προλεταριακή γιορτή.
Σε αυτή την περίπτωση, όπως και πριν από τριάντα χρόνια στην Αυστραλία, οι εργάτες
σκέφτηκαν πραγματικά τη διαδήλωση για μόνο μία φορά. Το Κογκρέσο αποφάσισε ότι οι
εργάτες όλων των χωρών θα διαδηλώσουν μαζί για το οκτάωρο την 1η Μαΐου 1890. Κανείς
δεν μίλησε για επανάληψη της αργίας για τα επόμενα χρόνια. Φυσικά κανείς δεν μπορούσε
να προβλέψει τον αστραπιαία τρόπο με τον οποίο θα πετύχαινε αυτή η ιδέα και πόσο
γρήγορα θα υιοθετούνταν από τις εργατικές τάξεις. Ωστόσο, αρκούσε να γιορτάσουμε την
Πρωτομαγιά απλώς μια φορά για να καταλάβουν όλοι και να αισθανθούν ότι η Πρωτομαγιά
πρέπει να είναι ένας ετήσιος και διαρκής θεσμός […].
Η Πρωτομαγιά απαίτησε την καθιέρωση του οκτάωρου. Αλλά και μετά την εφαρμογή αυτού
του στόχου, η Πρωτομαγιά δεν εγκαταλείφθηκε. Όσο συνεχίζεται ο αγώνας των
εργαζομένων ενάντια στην αστική τάξη και την άρχουσα τάξη, όσο δεν εκπληρώνονται όλα
τα αιτήματα, η Πρωτομαγιά θα είναι η έκφραση αυτών των αιτημάτων. Και, όταν
ξημερώσουν καλύτερες μέρες, όταν η εργατική τάξη του κόσμου έχει κερδίσει την
απελευθέρωσή της, τότε και η ανθρωπότητα πιθανότατα θα γιορτάσει την Πρωτομαγιά
προς τιμήν των σκληρών αγώνων και των πολλών δεινών του παρελθόντος.
About Author
