Χάρης Κωστούλας* Αναδημοσίευση από Efsyn
Τον Ιούνιο του 2024 οι πολίτες των κρατών μελών της Ευρωπαϊκής Ένωσης θα κληθούν να αποφασίσουν για τη πολιτική σύνθεση που θα έχει το επόμενο ευρωκοινοβούλιο. Από τις προηγούμενες ευρωεκλογές του 2019, έχουν μεσολαβήσει 5 χρόνια όπου σημαδεύτηκαν τόσο από την πανδημία του covid, όσο και από τον πόλεμο στην Ουκρανία, και τελευταία με την μαζική σφαγή στην Παλαιστίνη. Ειδικά η τελευταία διεξάγεται σε live μετάδοση μπρος στα τηλεοπτικά και διαδικτυακά μάτια των πολιτών των δυτικών κοινωνιών. Επομένως, κάθε πολιτικός φορέας, σε όποιο φάσμα του πολιτικού χάρτη και αν ανήκει, καλείται να τοποθετηθεί πάνω σε αυτά τα εν εξελίξει επίδικα.
Οι χώρες του Ευρωπαϊκού Νότου βιώνουν την σταδιακή αποδόμηση του κοινωνικού κράτους, με την Ελλάδα να είναι πρωταθλήτρια στην ακρίβεια και στην απώλεια εισοδήματος στην Ευρώπη. Το Ευρωπαϊκό Διευθυντήριο, όπως απόδειξε και η ιστορική εμπειρία του 2015, δείχνει ότι δεν έχει πλέον καμία διάθεση να ανεχτεί «αριστερές-προοδευτικές» κυβερνήσεις που θα αμφισβητήσουν τον μονόδρομο της λιτότητας και τον μονομερή ταξικό πόλεμο που διεξάγεται εναντίον της κοινωνικής πλειοψηφίας.
Μια Ευρωπαϊκή Ένωση που είναι βουτηγμένη βαθιά στους πολεμικούς σχεδιασμούς του ΝΑΤΟ και δεν αφήνει περιθώρια για χάραξη μιας άλλης διπλωματικής στάσης, που παράλληλα, ισοπεδώνει το κοινωνικό κράτος, μειώνει το κόστος της εργασιακής δύναμης για να αντισταθμίσει την πτωτική τάση του μέσου ποσοστού κέρδους των πολυεθνικών, που λειτουργεί σαν Ευρώπη Φρούριο, δείχνοντας τα δόντια της όχι στην άρχουσα τάξη αλλά στους ξυπόλητους μετανάστες που ψάχνουν μια καλύτερη ζωή, για να καταλήξουν νεκροί στον πάτο των μεσογειακών θαλασσών, είναι μια Ευρωπαϊκή Ένωση που δεν παίρνει πια περιθώρια μεταρρύθμισης.
Η στάση του Διευθυντηρίου της Ευρωπαϊκής Ένωσης, τόσο στο ζήτημα του πολέμου στην Ουκρανία, καθώς και απέναντι στην σφαγή του παλαιστινιακού λαού, δείχνει ότι πλέον δεν υπάρχουν περιθώρια μιας ανεξάρτητης από το ΝΑΤΟ διπλωματικής στάσης. Η εμπλοκή τόσο των ΗΠΑ όσο και της Γερμανίας, στο κίνημα του ΕυρωΜαϊντάν και στο αντίστοιχο ημί-φασιστικό πραξικόπημα του Φεβρουαρίου του 2014, εγκαθίδρυσε ένα φιλικό στα αμερικανικά επιτελεία καθεστώς στην Ουκρανία. Ο στόχος να αποσπαστεί από την ρωσική επιρροή η Ουκρανία είναι διακηρυγμένος για τα γεράκια του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού ήδη από τις αρχές της δεκαετίας του 1990 (βλέπε Μπρεζίνσκι, «Η μεγάλη σκακιέρα»). Οι πρόσφατες εκκλήσεις του Μακρόν για την αποστολή στρατού στην Ουκρανία, τορπιλίζουν την οποιαδήποτε ειρηνική διευθέτηση του ζητήματος. Να τονίσουμε μάλιστα ότι και η ελληνική κυβέρνηση πλειοδοτεί στην συστράτευση με τους ΝΑΤΟϊκούς σχεδιασμούς, όχι μόνο στην Ουκρανία, αλλά και στην Μέση Ανατολή με την εμπλοκή στον πόλεμο ενάντια στους Χούτι και την αμέριστη υποστήριξη στο Ισραήλ.
Η «παλαιάς κοπής» σοσιαλδημοκράτες ηγέτες της Ευρώπης, όπως ο Ανδρέας Παπανδρέου, ο Ούλωφ Πάλμε, ο Βίλλυ Μπραντ, που λειτουργούσαν εντός των πλαισίων του αστικού συστήματος και εντός του ΝΑΤΟ και της ΕΟΚ, και κατάφερναν να χαράξουν μία ανεξάρτητη διπλωματική στάση, ανήκουν περισσότερο σε μια νοσταλγική ανάμνηση. Και σε καμία περίπτωση δεν λειτουργούν σαν παράδειγμα ακόμη και για αυτούς που διεκδικούν αυτήν την κληρονομιά. Η κατάρρευση των γραφειοκρατικών κρατών της ΕΣΣΔ και η αντίστοιχη προσαρμογή της ευρωπαϊκής σοσιαλδημοκρατίας στον τότε νικητή νεοφιλελεύθερο παντοδύναμο καπιταλισμό των ΗΠΑ, με αντίστοιχη υποχώρηση και του ενδιάμεσου χώρου που ήταν παλαιότερα ο χώρος «του κινήματος των αδεσμεύτων», οξύνουν στον 21ο αιώνα τις πολεμικές εντάσεις στην ευρύτερη περιοχή.
Η διατυπωμένη θέση, ότι «η Ευρώπη έχει μετατραπεί σε παραμάγαζο του ΝΑΤΟ», είναι μια διαπίστωση δικαιολογημένη από τα γεγονότα, καθώς και η θέση του Γ. Βαρουφάκη ότι «η Ευρωπαϊκή Ένωση μετατρέπεται σε Πολεμική Ένωση», δυστυχώς δεν έχει στοιχεία υπερβολής. Μια θέση που έρχεται σε πλήρη αντίθεση με τις αντίστοιχες δηλώσεις του Στέφανου Κασσελάκη ότι «το ΝΑΤΟ είναι ιερή, αμυντική, συμμαχία». Οι δηλώσεις Κασσελάκη γίνονται την στιγμή που το ΝΑΤΟ κλείνει 75 χρόνια που ματώνει τον πλανήτη, αναβιώνοντας τις χειρότερες παραδόσεις της ψυχροπολεμικής περιόδου. Αξίζει να σημειωθεί ότι η ΕΔΑ στα πέτρινα χρόνια του μετεμφυλιακού κράτους υπήρξε το μόνο κόμμα που καταψήφισε την είσοδο της χώρας στο ΝΑΤΟ. Για να αποτραπεί σήμερα μία γενικευμένη πολεμική αναμέτρηση χρειάζεται ένα ισχυρό αντιπολεμικό κίνημα και αντίστοιχη ενίσχυση των πολιτικών δυνάμεων που παρεμβαίνουν σε διεθνιστική και ειρηνική κατεύθυνση. Δεν μπορεί να υπάρξει αντιπολεμικό κίνημα αν δεν εναντιωθεί στους πολεμικούς σχεδιασμούς που διεξάγει το στρατιωτικό συγκρότημα που συμμετέχει και η χώρα του.
Η κατάπαυση του πυρός στο Ισραήλ, η υιοθέτηση τουλάχιστον από τις ευρωπαϊκές χώρες της άρσης των κυρώσεων εναντίον της Ρωσίας, είναι και στις δύο περιπτώσεις ένα πρώτο βήμα για να μπουν οι βάσεις μιας ειρηνικής διευθέτησης. Παράλληλα, η εναντίωση στους ΝΑΤΟϊκούς σχεδιασμούς, είτε αφορούν το Ισραηλ είτε την Ουκρανία, δεν συνιστά ούτε άκριτη αποδοχή του πολιτικού προγράμματος της Χαμάς, ούτε και οπισθοχώρηση από την κριτική εναντίον του ανελεύθερου ολιγαρχικού καπιταλιστικού καθεστώτος της Ρωσίας και σε καμία περίπτωση υιοθέτηση της ακροδεξιάς οπτικής περί αντίστοιχων ελληνορθόδοξων τόξων. Παράλληλα, πρέπει να υποστηριχτεί από το μεγαλύτερο δυνατό εύρος δυνάμεων η καμπάνια για την απελευθέρωση του Ρώσου Αριστερού Διανοούμενου, Μπόρις Καγκαρλίτσκι.
Σε μια Ευρώπη που στρέφεται προς την Δεξιά και την Άκρα Δεξιά, το δικό μας ΟΧΙ σε αυτήν την Ευρωπαϊκή Ένωση δεν συναντιέται με τον ακροδεξιό ευρωσκεπτικισμό, της επιστροφής σε δρόμους αυτοδύναμης εθνικής ανάπτυξης με κυριαρχία της φυλετικής υπεροχής, αλλά στο πανανθρώπινο όραμα του ελευθεριακού, εξισωτικού, οικολογικού σοσιαλισμού, που οδηγεί στην υπέρβαση των κεφαλαιοκρατικών σχέσεων παραγωγής.
Ο δικός μας δρόμος συναντιέται με την ενδυνάμωση των πολιτικών δυνάμεων που συγκρούονται με την ολιγαρχία,
που αγωνίζονται στα κοινωνικά κινήματα,
που υπερασπίζονται την βαλλόμενη κοινωνική πλειοψηφία,
που διεκδικούν την ισότιμη διαχείριση των μεταναστών,
που στέκονται εναντίον της πατριαρχίας,
που παρεμβαίνουν με αντιπολεμικά προτάγματα.
Στη βάση αυτή ζητάμε την ενίσχυση της πλουραλιστικής, πληθυντικής αριστεράς, του ψηφοδελτίου της «Ενωτικής Πρωτοβουλίας ΜΕΡΑ25| Ανατρεπτική Οικολογική Αριστερά», στην οποία συμμετέχουν το ΜΕΡΑ25, η ΛΑΕ-Ανυπόταχτη Αριστερά, η Παρέμβαση για μια Ανταγωνιστική Αριστερά, καθώς επίσης αρκετοί Ανένταχτοι/-ες.
Κλείνοντας, υπενθυμίζουμε ότι φέτος τον Αύγουστο συμπληρώνονται 110 χρόνια από τον θάνατο του σοσιαλιστή ειρηνιστή ηγέτη Ζαν Ζωρές, ο οποίος δολοφονήθηκε τις παραμονές του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου από εθνικιστές στην Γαλλία, εξαιτίας των πρωτοβουλιών που έπαιρνε για την αποτροπή του πολέμου.
Γνωρίζουμε ότι βαδίζουμε Κόντρα στο ρεύμα, σε μια Ευρώπη που ζει αναλαμπές που θυμίζουν την σκοτεινή περίοδο του Μεσοπολέμου, και που έχει διαμορφωθεί ένας αρνητικός πολιτικός και κοινωνικός συσχετισμός δύναμης. Ωστόσο, θα δώσουμε τον αγώνα με πείσμα και πάθος!
*μέλος της Πολιτικής Γραμματείας του ΜΕΡΑ25
About Author
