του Τάκη Μαστρογιαννόπουλου
Έχουν περάσει 10 χρόνια από τότε που τον Ιούλιο του 2013 εγκατέλειψε τη ζωή μια σπουδαία, γλυκιά και σεμνή γυναίκα, η Αλίντα Δημητρίου (1933-2013). Η Αλίντα –Στέλλα Βαμμένου το πατρικό της όνομα- ήταν μια γυναίκα η οποία είχε αφιερώσει την ζωή της στον κινηματογράφο και ιδιαίτερα στο ντοκιμαντέρ.
Η Α. Δημητρίου γεννήθηκε στην Αθήνα στα 1933 και σπούδασε κινηματογράφο στην Σχολή Σταυράκου. Γύρισε περισσότερες από 50 ταινίες υπηρετώντας βασικά το κοινωνικό και πολιτικό ντοκιμαντέρ. Οι πιο σημαντικές της ταινίες είναι «Οι καρβουνιάρηδες» (1977), «Σπάτα» (1978), «Θέατρο στο βουνό» (1985), «Ανθρώπινα δικαιώματα» (1988), «Οι γυναίκες» (1990), «Όλοι εμείς» (1994), «Αθήνα» (1995), «Για μια στιγμή» (1995), «Η ζωή στα σύρματα» (2003) κλπ.
Έγινε όμως κυρίως γνωστή με την συγκλονιστική τριλογία της -ντοκιμαντέρ για τις γυναίκες της αντίστασης, της εξορίας και της δικτατορίας- τα «Πουλιά στο βάλτο» (2008), «Η ζωή στους βράχους» (2009) και «Τα κορίτσια της βροχής» (2011).
«Τα πουλιά στο βάλτο»
Στην ταινία αυτή η Αλίντα έδωσε φωνή στις γυναίκες «χωρίς φωνή» της μεγάλης Εθνικής Αντίστασης. Στις γυναίκες που συμμετείχαν ενεργά στον απελευθερωτικό αγώνα 1941-1944 και υπέστησαν για την συμμετοχή τους στον αγώνα φοβερές διώξεις. Στηρίχτηκε στις προφορικές μαρτυρίες των γυναικών που επέζησαν.
Στην ταινία οι 32 γυναίκες κατέθεσαν μίλησαν για την αντιστασιακή τους δράση. Για την οργάνωση συσσιτίων, για την συμμετοχή τους στις κινητοποιήσεις και τις διαδηλώσεις, για την ενημέρωση με προκηρύξεις και το περίφημο «χωνί», για τις συλλήψεις από τους κατακτητές, για την συμμετοχή τους στον ένοπλο αγώνα, και στις μάχες που έδωσαν με τα στρατεύματα κατοχή. Για το όραμα της κοινωνικής αλλαγής. Για τα βασανιστήρια στις φυλακές του κατακτητή. Μας θύμισαν την Ιουλία Μπίμπα, που μετέφερε τα εκρηκτικά στην ΕΣΠΟ για την ανατίναξή της, η οποία συνελήφθη, βασανίστηκε άγρια και εκτελέστηκε από τους ναζιστές με τσεκούρι στη Γερμανία. Μίλησαν επίσης για τις διώξεις, τις φυλακίσεις, τις εξορίες και τα βασανιστήρια που υπέστησαν από την λευκή τρομοκρατία του σκληρού κράτους της δεξιάς μετά το τέλος του εμφυλίου.
Στόχος της ταινίας είναι να αποκαλύψει το ρόλο μιας κοινωνικής ομάδας «χωρίς φωνή» ο οποίος είτε αγνοείται είτε υποτιμάται από την επίσημη γραπτή ιστορία. Ο νεότερος κλάδος της «προφορικής ιστορίας» διευρύνει το ιστορικό τοπίο, ερευνά τις ζωντανές μαρτυρίες των μη επωνύμων ώστε μέσα από τις ανεξίτηλες μνήμες να φωτίσουν πληρέστερα το παρελθόν και την δυναμική της ιστορίας – μαρτυρίες οι οποίες παρά τον «υποκειμενισμό» τους έρχονται όχι μόνον να συμπληρώσουν αλλά και να φωτίσουν την βασισμένη στα αρχεία καταγραφή της ιστορίας.
Στην ταινία αυτή ομάδα «χωρίς φωνή» είναι οι γυναίκες του απελευθερωτικού αγώνα.
Ή ίδια η Αλίντα έγραψε για την ταινία ότι «Η συμμετοχή της γυναίκας σε όλες τις ιστορικές διαδικασίες, ακόμα και στις πιο ακραίες, συμμετοχή που παραμένει αφανής είναι το θέμα της ταινίας (…) Σε εκείνο όμως που εστιάζει δεν είναι η ιστορική περιγραφή αλλά, η μέσα από τις μνήμες, τα βιώματα ή και τα ψυχολογικά τραύματα, αποκάλυψη μιας στάσης ζωής των γυναικών σε πράξεις που θεωρούμε ότι αναφέρονται μόνο στους άνδρες»
ΣΤΟΙΧΕΙΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΤΑΙΝΙΑ
Σκηνοθεσία: Αλίντα Δημητρίου
Σενάριο: Αλίντα Δημητρίου
Βοηθός σκηνοθέτη: Αφροδίτη Νικολαίδου
Φωτογραφία: Αλέξης Γρίβας – Αφροδίτη Νικολαίδου
Μοντάζ: Ηλέκτρα Βενάκη
Ντοκιμαντέρ
Έτος παραγωγής: 2008
Έγχρωμη
Διάρκεια: 104 min.
«Η ζωή στους βράχους»
Η ταινία-ντοκιμαντέρ «Η ζωή στους βράχους» αποτελεί συνέχεια της ταινίας «Πουλιά στο βάλτο». Αποτελεί όμως μια αυτοτελή ταινία η οποία επικεντρώνεται στον εμφύλιο που ακολούθησε την υπογραφή της συμφωνίας της Βάρκιζας, στον οποίο όχι μόνον οι άντρες αλλά και οι γυναίκες παίρνουν τον δρόμο για το βουνό, τον Δημοκρατικό Στρατό, ενώ άλλοι και άλλες φυλακίζονται και εξορίζονται. Πολλές γυναίκες αφού γλύτωσαν το εκτελεστικό απόσπασμα εξορίστηκαν στην Χίο, στο Τρίκερι και την Μακρόνησο.
Στην ταινία 33 γυναίκες μιλάνε για την συμμετοχή τους στο Δημοκρατικό Στρατό, όπου όπως οι ίδιες αναφέρουν πολέμησαν στην πρώτη γραμμή. Και δεν ήταν λίγες. Το 30% του Δημοκρατικού Στρατού ήταν γυναίκες. Καμιά δεν μετάνιωσε για την συμμετοχή της στον αγώνα.
Περιέγραψαν στην ταινία με μελανά χρώματα τους ξυλοδαρμούς, τα βάσανα και τα μαρτύρια στους τόπους εξορίας. Για το πώς οι φύλακες χρησιμοποιούσαν ακόμα και τα παιδιά τους ως μέσο εκβιασμού για να τις υποχρεώσουν να υπογράψουν δήλωση μετανοίας. Για το πώς έστελναν τα παιδιά τους σε στρατόπεδα αναμόρφωσης με σκοπό να γίνουν «εθνικόφρονες». Δεν υποχώρησαν όμως ποτέ. Τα ψυχικά τραύματα βέβαια δεν επουλώθηκαν ποτέ. Όπως με πόνο ψυχής αποκάλυψε μια γυναίκα «Κοιμάμαι και ξυπνάω με τον θάνατο. Βλέπω στον ύπνο μου ότι με σκεπάζουν με χώμα»
ΣΤΟΙΧΕΙΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΤΑΙΝΙΑ
Παραγωγή: Αλίντα Δημητρίου
Σενάριο-σκηνοθεσία: Αλίντα Δημητρίου
Βοηθός σκηνοθέτης: Αφροδίτη Νικολαΐδου
Φωτογραφία: Αλέξης Γρίβας – Αφροδίτη Νικολαΐδου
Μοντάζ: Ηλέκτρα Βενάκη
«Κορίτσια της βροχής»
Με την ταινία αυτή η Αλίντα Δημητρίου ολοκλήρωσε την τριλογία της για τη συμμετοχή των γυναικών στους εθνικούς, κοινωνικούς και πολιτικούς αγώνες από το 1940 μέχρι το 1974.
Στην ταινία αυτή –τα γεγονότα ήταν σχετικά πρόσφατα- μίλησαν μπροστά στον φακό της Αλίντας 50 γυναίκες. Νέα κορίτσια οι περισσότερες την περίοδο της χούντας οι οποίες για την συμμετοχή τους στον αντιδικτατορικό αγώνα συνελήφθησαν, βασανίστηκαν στα κάτεργα της ασφάλειας και του ΕΑΤ-ΕΣΑ,, καταδικάστηκαν από στρατοδικεία σε βαριές ποινές, φυλακίστηκαν και εξορίστηκαν.
Η Αλίντα θύμισε αργότερα ότι οι γυναίκες του αντιδικτατορικού αγώνα έμειναν πολύ περισσότερο πιστές στα ιδανικά της νιότης τους. Η εφημερίδα Αυγή σε μια συνέντευξη (Επιμέλεια της Αλίκης Κοσυφολόγου και της Μαρίας Βλαδιμήροβιτς) της έθεσε την εξής ερώτηση:Σε παλιότερη συνέντευξη σας, είχατε πει ότι « οι γυναίκες του Δ.Σ. δεν αισθάνονται ηττημένες». Για τις γυναίκες που συμμετείχαν στον αντιδικτατορικό αγώνα θα μπορούσατε να υποστηρίξετε κάτι ανάλογο;
Η Αλίντα απάντησε ότι η γενιά αυτή «Αργότερα, αποτιμήθηκε σα γενιά που λάκισε και αυτό φαίνεται όταν μετράμε πόσοι άντεξαν και πόσοι ενέδωσαν στη λαίλαπα της καταναλωτικής κοινωνίας. Την προηγούμενη περίοδο ήταν ελάχιστες ως μηδενικές οι αποκλίσεις. Στη δεύτερη περίοδο άντεξαν μονάχα οι γυναίκες. Φαίνεται παράλογη μια τέτοια άποψη. Έλα όμως που είναι έτσι. Πόσες ενέδωσαν και πέρασαν στην άλλη όχθη; Λίγες πολύ λίγες. Ενώ από τους άνδρες και εκείνος και ο ετούτος και ο άλλος …».
ΣΤΟΙΧΕΙΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΤΑΙΝΙΑ
Παραγωγή: Αλίντα Δημητρίου
Βοηθός σκηνοθέτης: Αφροδίτη Νικολαΐδου
Λήψη επικαίρων: Ευαγγελία Γούλα
Φωτογραφία: Αλέξης Γρίβας – Αφροδίτη Νικολαΐδου
Μοντάζ: Αλίντα Δημητρίου
Επιμέλεια μοντάζ: Απόστολος Αγρογιάννης
Σενάριο – Σκηνοθεσία: Αλίντα Δημητρίου
Η ταινία έχει διάρκεια 120 λεπτά.
Η παραγωγή αυτών των ταινιών έγινε αποκλειστικά με χρήματα της Αλίντας και του Σωτήρη. Σε μια συνέντευξη της στον Γ. Λαουτάρη αποκάλυψε ότι «Δεν δέχομαι καμιά χρηματοδότηση. Οι συντάξεις μας χρηματοδοτούν την ταινία και τα υλικά για τις προβολές και τις αφίσες. Δεν δέχομαι χρηματοδότηση διότι καθετί έχει πάντα ένα τίμημα και εγώ θέλω να είμαι ελεύθερη».
Οι ταινίες αυτές, εκτός από τα φεστιβάλ, όπως της Θεσσαλονίκης, προβλήθηκαν σε δεκάδες εναλλακτικούς χώρους σε όλη την Ελλάδα, εκτός εμπορικού κυκλώματος, αφού η Αλίντα παραχωρούσε αφιλοκερδώς τις ταινίες της σε όποια συλλογικότητα ζητούσε να τις προβάλλει. Στην ίδια συνέντευξη στο ερώτημα σχετικά με την διανομή των ταινιών της απάντησε ότι «Δεν αποτάθηκα σε διανομείς. Ήθελα να γίνει μια προβολή με εντός εισαγωγικών επίσημο χαρακτήρα και κατόπιν να πάρει το δρόμο της στο παράλληλο κύκλωμα με πιτσιρικάδες».
Η Αλίντα, αμείλικτη εχθρός των αναθεωρητών της ιστορίας, θεωρούσε ότι η νέα γενιά έπρεπε να γνωρίσει όχι μόνον την ιστορία της χώρας αλλά και τους μεγάλους αγώνες, τις θυσίες και τα βάσανα των αγωνιστών, κυρίως όμως των γυναικών της αριστεράς.
Η Αλίντα είχε και συγγραφικό έργο. Είχε εκδώσει το βιβλίο «Φιλμογραφία ταινιών μικρού μήκους (1930-1979)» καθώς και το «Λεξικό Ταινιών Μικρού Μήκους» (1992). Είχε επίσης δημοσιεύσει πολλά άρθρα σε περιοδικά.
Η Αλίντα του Καλαμακίου
Γνώρισα την Αλίντα, και τον σύντροφο της, τον ανθρωπολόγο, κριτικό κινηματογράφου και συγγραφέα, Σωτήρη Δημητρίου (1925-2016), τα τελευταία χρόνια.
Ο Σωτήρης Δημητρίου την περίοδο της κατοχής οργανώθηκε στην αντίσταση, στο ΕΑΜ Νέων και στη συνέχεια στην ΕΠΟΝ. Το 1944 φυλακίστηκε από τις γερμανικές δυνάμεις κατοχής στις φυλακές Χατρζηκώστα. Μετά την απελευθέρωση είχε την τύχη όλων των αγωνιστών. «Προσήχθη» όπως έλεγε και ο ίδιος στη Μακρόνησο.
Η Αλίντα, όπως και ο Σωτήρης, έμειναν μέχρι τέλους πιστοί στον χώρο της αριστεράς. Η Αλίντα, σε μια συνέντευξη της στη Ν. Ράλλη στο Alpha Radio, ανέφερε ότι « Στα 12 μου ο πατέρας μου, λίγο πριν τον πιάσουν οι Γερμανοί με πήρε στα γόνατα του και μου τραγούδησε το Βροντάει ο Όλυμπος αστράφτει η Γκιώνα. Και από κει και πέρα για μένα στη ζωή μου ήταν όλα ξεκάθαρα και ως προς την προσωπική μου πορεία και ως προς τις πολιτικές μου πεποιθήσεις».
Με την Αλίντα και τον Σωτήρη κατοικούσαμε στην ίδια πόλη, στο Καλαμάκι. Έτσι τα τελευταία χρόνια, αρχές της δεκαετίας του 2010, περίοδο ανόδου της αριστεράς, η Αλίντα και ο Σωτήρης βρέθηκαν κοντά με όλους τους συντρόφους και τις συντρόφισσες της ριζοσπαστικής αριστεράς. Είχαν μάλιστα ιδιαίτερη επαφή με τις συμπολίτισσες μας, την Νάντια Βαλαβάνη και την Κατερίνα Παπαγκίκα, οι οποίες είχαν περάσει από τα μπουντρούμια της Ασφάλειας και τις οποίες εκτιμούσαν απεριόριστα.
Η δημοτική μας κίνηση ΑΝΩ ΚΑΤΩ στο ΚΑΛΑΜΑΚΙ παρουσίασε το έργο της, προβάλλοντας τις ταινίες της και συζητώντας για το έργο της.
Η Αλίντα ήταν μια τρομερά σεμνή γυναίκα. Όταν της ζητήσαμε, τον Φεβρουάριο του 2013 -δηλαδή λόγους μήνες πριν πεθάνει- να οργανώσουμε μια εκδήλωση για να τιμήσουμε αυτή και το έργο της, η Αλίντα θεώρησε ότι κάτι τέτοιο ήταν υπερβολή!
Να τι μας απάντησε
Τώρα ας έλθουμε στο επίμαχο θέμα [της εκδήλωσης]
Ο Σωτήρης μου το είπε και εγώ ντράπηκα…
Αξίζει κάτι τέτοιο για μένα; Μήπως είναι υπερβολή;
Με πολλή αγάπη και φιλιά
Αλίντα
Τις ίδιες ημέρες μας έδωσε και μια συνέντευξη για το έντυπο της δημοτική μας κίνησης σε ερωτήσεις του κριτικού κινηματογράφου Στράτου Κερσανίδη. Να τι απάντησε στις ερωτήσεις μας για την τριλογία των γυναικών:
«Ποιο ήταν το ερέθισμα για την –ας την ονομάσουμε- Τριλογία των Γυναικών;
Είναι τριλογία, γιατί αναφέρεται αποκλειστικά σ’ ένα υποκείμενο, τις γυναίκες, σε τρεις φάσεις των πολιτικών τους αγώνων στον 20ο αιώνα.
Το 2004 είδα ένα ντοκιμαντέρ από την Πορτογαλία που με εντυπωσίασε για δύο κυρίως λόγους: ήταν πολιτικό ντοκιμαντέρ και δεύτερο χαμηλού κόστους.
Ζήλεψα και αναρωτήθηκα: γιατί δε μπορούμε και εμείς να εκφέρουμε το δικό μας λόγο; Άρχισα να ερευνώ τα πολιτικά μας στελέχη και κατέληξα σε ένα πρόσωπο με το οποίο τελικά δεν τα βρήκαμε αλλά που του χρωστάω χάρη γιατί με την εγωπαθή στάση του με οδήγησε στις ανώνυμες Γυναίκες που ξόδεψαν τα νιάτα τους στον αγώνα για τα ιδανικά τους .Ένιωσα άνετα μαζί τους ότι πατάω στο δικό μου χώμα.
Λεφτά όμως δεν υπήρχαν και ήξερα ότι για ένα τέτοιο θέμα κανείς δε θα με χρηματοδοτούσε. Τότε ήλθε ο Αλέξης Γρίβας, διευθυντής φωτογραφίας, και μου είπε «ξεκίνα και εγώ είμαι εδώ». Αργότερα ήλθε και η Αφροδίτη Νικολαίδου που έκανε και αυτή κάμερα. Δούλεψαν μαζί μου χωρίς καμία αμοιβή. Μια συμπαγής ομάδα που έκανε περισσότερα από ό,τι θα ήταν δυνατόν.
2.Τι αποκομίσατε από την επαφή σας με όλες αυτές τις γυναίκες;
Αυτό που αποκόμισα δεν μετριέται. Το πρώτο πράγμα που θα έλεγα είναι ότι με «ατσαλώσαν», με έκαναν ανυποχώρητη και πιο κάθετη στην επιλογή του αντικειμένου μου.
Όλες οι γυναίκες, μα όλες, με εντυπωσίασαν με το ήθος τους, την αξιοπρέπειά τους, την αντοχή τους και την πίστη στο δίκαιο του αγώνα τους. Δεν είναι εύκολο, όταν είσαι είκοσι χρονών να αντιστέκεσαι με τόσο πάθος, με τόση δύναμη.
3.Τι αίσθηση προσλάβατε από το κοινό το οποίο παρακολούθησε τις ταινίες σας;
Δεν είναι αίσθηση είναι υψηλή αμοιβή.
Η ταινία έχει παιχτεί σχεδόν παντού και αυτό χάριν του παράλληλου κυκλώματος που έχει οργανωθεί: πολιτιστικές λέσχες, κινήσεις πολιτών, πολιτικές οργανώσεις, εργατικά συνδικάτα, Δήμοι, στέκια, σύλλογοι, πανεπιστημιακές σχολές, λύκεια, φεστιβάλ και κοινότητες εξωτερικού. Όταν ξεκινούσα, με κανένα τρόπο δεν πίστευα στην αποδοχή που θα είχε από τους νέους ανθρώπους. Αντιγράφουν τα DVD και τα παίζουν στα δικά τους στέκια, άλλοτε μου το έλεγαν άλλοτε όχι. Χαρακτηριστικά, κάποιος από την Καρδίτσα μου έστειλε ένα μέιλ γράφοντας «δε σε ρωτάω αλλά σε πληροφορώ ότι τα Πουλιά στους βάλτους τα στέλνω στην Τσεχία». Από εκεί με ειδοποίησαν ότι τα στέλνουν στη Βουδαπέστη. Παιδιά (οι ταινίες) που ενηλικιώθηκαν και πάνε τις βόλτες τους χωρίς να με ρωτήσουν. Ήταν συγκινητικό. Έβλεπαν στη στάση των Γυναικών τη συνέχειά τους. Οι ταινίες εξακολουθούν να προβάλλονται και τώρα, από χέρι σε χέρι.
4. Πιστεύετε πως οι ταινίες σας συμβάλλουν στη διατήρηση της ιστορικής μνήμης και γιατί θεωρείται πως αυτό είναι σημαντικό;
Δεν συμβάλλουν κατοχυρώνουν την ιστορική μνήμη αφού εκφέρονται από αυτούς που έγραψαν την Ιστορία. Και αυτό επικυρώνεται από την προσήλωση των νέων ανθρώπων κατά τη διάρκεια της προβολής και την ομολογία τους «εμείς αυτά δεν τα ξέραμε».
Είναι σημαντικό να ξέρεις την πορεία σου μέσα στο χρόνο για να μπορέσεις να διαμορφώσεις το μέλλον. Η άγνοια της μνήμης παθητικοποιεί τα άτομα και τα μεταβάλλει σε άβουλους πολίτες που αποδέχονται μοιρολατρικά τις εντολές της οποιαδήποτε εξουσίας.
5.Ποιες κατά τη γνώμη σας είναι οι ιδιαιτερότητες του ντοκιμαντέρ σε σχέση με τη μυθοπλασία;
Το ντοκιμαντέρ αντανακλά και αναλύει μια πραγματικότητα, ενώ οι ταινίες μυθοπλασίας έχουν την πραγματικότητα που επιλέγει ο σκηνοθέτης. Και γι’αυτό, το ντοκιμαντέρ είναι πιο δύσκολο στην πραγμάτωσή του αφού δε βοηθιέται από τίποτα φαντασιακό. Είναι η αντανάκλαση και ανάλυση μιας πραγματικότητας εν αντιθέσει με τη μυθοπλασία που παράγει μια πραγματικότητα
Με τη νέα τεχνολογία κάνεις ένα ντοκιμαντέρ με ελάχιστα χρήματα γιατί δε χρειάζεται, δεν απαιτεί το φτιασίδωμα που θέλουν οι ταινίες μυθοπλασίας.
6.Έχετε μια μακρά πορεία στον κινηματογράφο. Τι έχετε αποκομίσει όλα αυτά τα χρόνια;
Σαράντα χρόνια. Άνετα θα μπορούσα να είμαι στο τρελλοκομείο. Πρέπει να έχεις γερά στηρίγματα πίσω σου για να αντέξεις και για μένα το στήριγμα είναι ο άντρας μου. Θα μπορούσα χωρίς επιφύλαξη να διατυπώσω ότι κύριο χαρακτηριστικό του χώρου είναι η μιζέρια.
7. Πως κρίνετε τη στάση της Πολιτείας απέναντι στον κινηματογράφο;
Την Πολιτεία, τη δική μας, δεν την ενδιαφέρει ο κινηματογράφος και γενικότερα ο πολιτισμός. Η κρίση πολιτισμικών αξιών που περνάμε φαίνεται πεντακάθαρα στον κινηματογράφο. Η αλλοτρίωση των δημιουργών είναι το σύμπτωμα που η αιτία του είναι η απαξίωση της Πολιτείας. Μιας Πολιτείας που σε κάθε ευκαιρία επαναλαμβάνει εκείνο το αμίμητο «εξάγουμε πολιτισμό».
8. Πως κρίνετε την παρούσα πολιτική και κοινωνική κατάσταση στη χώρα;
Περιμένω.
9. Πιστεύετε πως η άνοδος της Αριστεράς, όσον αφορά τα εκλογικά ποσοστά, αποτελεί μία ελπίδα;
Ούτως η άλλως η αριστερά αποτελεί ελπίδα. Την ελπίδα των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, του ήθους, και της αξιοπρέπειας. Η άνοδος θα σταθεροποιηθεί μέσα από τους αγώνες γιατί εκεί διαμορφώνονται οι συνειδήσεις».
Όσοι και όσες γνώρισαν και συνεργάστηκαν με το εξαιρετικό αυτό ζευγάρι, την Αλίντα και τον Σωτήρη Δημητρίου, ο οποίος άφησε την τελευταία του πνοή πλήρης ημερών, ήταν τελικά πολύ τυχεροί.
Η Αλίντα και ο Σωτήρης σε νεαρή ηλικία μετανάστες στο Τζιμπουτί (αρχείο Αλ. Δημητρίου).
About Author
