Διαβάζοντας τα σχόλια από τον ιταλικό φιλελεύθερο-δημοκρατικό κόσμο, έχει κανείς την αίσθηση ότι η νίκη του Starmer στις βρετανικές εκλογές ήταν πρώτα απ’ όλα εναντίον της αριστεράς και στη συνέχεια, κάπως τυχαία, και εναντίον της δεξιάς. Κερδίζει ο δυτικός ρεφορμισμός, χάνει η αριστερά που είναι αγκυλωμένη στο σοσιαλισμό, στο δημόσιο, στην ειρήνη, μια αριστερά που έχει γίνει πλέον και αντισημιτική. Αυτή είναι η κυρίαρχη αυταπάτη, η οποία βασίζεται σε ένα αξίωμα: οι Εργατικοί του Στάρμερ κέρδισαν, ενώ οι Εργατικοί του Κόρμπιν έχασαν, άρα η Αριστερά, αν θέλει ακόμα να κερδίσει, πρέπει να γίνει σαν τον Στάρμερ και να απαρνηθεί κάθε επαφή με τον κόσμο του Κόρμπιν.
Ο Τζέρεμι Κόρμπιν ήταν ηγέτης των Εργατικών πριν εκδιωχθεί από τους οπαδούς του Τόνι Μπλερ, του Βρετανού πρωθυπουργού που, αν υπήρχε διεθνής δικαιοσύνη, θα δικαζόταν σήμερα για εγκλήματα πολέμου και σφαγές. Οι Μπλερικοί του Στάρμερ είχαν κατηγορήσει τον Κόρμπιν για αντισημιτισμό για την υποστήριξή του στον Παλαιστινιακό αγώνα, υποστηριζόμενος από μια πανίσχυρη εκστρατεία στα μέσα ενημέρωσης και ολόκληρο το σύστημα οικονομικής και στρατιωτικής εξουσίας.
Τώρα μας εξηγείται ότι ο Κόρμπιν έχανε και ο Στάρμερ κέρδιζε.
Στην πραγματικότητα, οι Εργατικοί του Κόρμπιν είχαν συγκεντρώσει 12 εκατομμύρια ψήφους, 2 εκατομμύρια περισσότερες από αυτές που λαμβάνει τώρα ο Στάρμερ, αλλά εκείνη τη στιγμή το Συντηρητικό κόμμα είχε βγει με δύναμη και είχε επικρατήσει. (Σημείωση Συντακτικής Επιτροπής. Χωρίς να αφαιρεί τίποτα από άρθρο του Ιταλού συντρόφου, οι αριθμοί του είναι λάθος. Η διαφορά δεν είναι τόσο μεγάλη. Για να ακριβολογούμε, παραθέτουμε τους πραγματικούς αριθμούς. Εκλογές 2019, το Εργατικό Κόμμα με ηγέτη τον Κόρμπιν πέτυχε 10.295.907. Εκλογές 2024, το Εργατικό Κόμμα με ηγέτη τον Στάρμερ 9.731.363. Αν συγκρίνουμε τις εκλογές του 2024 (Στάρμερ) με τις εκλογές του 2017 (Κόρμπιν) η διαφορά είναι πολύ μεγαλύτερη. Το 2017, το Εργατικό Κόμμα πέτυχε 12.878.460. Έχασε δηλαδή 2.583.000 μέχρι τις εκλογές του 2019 λόγω Brexit!)
Σήμερα οι Συντηρητικοί έχουν καταρρεύσει, έχουν χάσει εκατομμύρια ψήφους στην ακροδεξιά του Νάιτζελ Φάρατζ, όλη η βρετανική ψήφος έχει αρθρωθεί και θρυμματιστεί, και αυτό έχει ευνοήσει πάρα πολύ τους Εργατικούς. Οι οποίοι με το 33% των ψήφων, ποσοστό που πήρε η Λεπέν στον πρώτο γύρο της Γαλλίας, κέρδισαν το 63% των εδρών. Το βρετανικό εκλογικό σύστημα, με την μονοεδρική εκλογική περιφέρεια, όπου ο πρώτος κερδίζει ακόμα και αν δεν έχει πλειοψηφία, επέτρεψε στους Εργατικούς ένα ονειρικό αποτέλεσμα.
Ένα αποτέλεσμα που σίγουρα θα είχε πετύχει και ο Κόρμπιν, διότι η κατάρρευση των Συντηρητικών οφειλόταν σε μια ολοκληρωτική κρίση τόσο ηγεσίας – ο Σούνιακ ήταν αντιπαθής ακόμη και στους ψηφοφόρους του – όσο και πολιτικής πρότασης. Μετά το Brexit, οι Συντηρητικοί δεν ήξεραν πλέον τι να κάνουν, διχασμένοι ανάμεσα σε εκείνους που το ήθελαν και σε εκείνους που το πολέμησαν, με τη χώρα να βρίσκεται σε αυξανόμενη οικονομική και κοινωνική κρίση. Η πολεμοκάπηλη επιλογή, με τη φανατική υποστήριξη της στρατιωτικής κλιμάκωσης κατά της Ρωσίας και την απόλυτη συνεργασία με τον Νετανιάχου, ο κρατικός ρατσισμός κατά των μεταναστών, με τη συμφωνία για την απέλαση των παράνομων μεταναστών στη Ρουάντα, ήταν επίσης εργαλεία για τη δημιουργία συναίνεσης. Αλλά δεν λειτούργησαν.
Έτσι, η απόφαση του κατεστημένου των Εργατικών και της χώρας να απαλλαγούν από τον Κόρμπιν ήρθε πάνω στην ώρα για να αποτρέψει μια πραγματική αριστερή κυβέρνηση από το να διαδεχθεί τους Συντηρητικούς. Ο Στάρμερ εγγυάται τη συνέχεια στον πόλεμο και το ΝΑΤΟ, στη συνενοχή με την ισραηλινή γενοκτονία στη Γάζα και κυρίως στις φιλελεύθερες πολιτικές υπέρ των πλουσίων που έκαναν τον Τόνι Μπλερ πλούσιο, ακόμη και προσωπικά. Ναι, κάποια καλλωπιστικά μέτρα θα του επιβληθούν, αλλά σίγουρα όχι με τέτοιο τρόπο ώστε να ζημιωθεί η ελίτ που τον επέλεξε για να αντικαταστήσει τους όλο και πιο απρόσωπους συντηρητικούς.
Αλλά αυτή η ξεπερασμένη επιστροφή στον μπλαιρισμό δεν έχει μέλλον. Ο κόσμος έχει αλλάξει βαθύτατα από τότε που οι δυτικές άρχουσες τάξεις μπορούσαν να δώσουν μια εικόνα προόδου στις φιλελεύθερες οικονομικές πολιτικές, ενώ παράλληλα διεξήγαγαν πολέμους για να εξάγουν τη δημοκρατία. Αυτές οι ψευτοαριστερές πολιτικές του Μπλερ, του Κλίντον και ακόμη και του Πρόντι κατέληξαν στην αναβίωση των χειρότερων της δεξιάς, και η επαναφορά τους σήμερα θα ήταν σαν να τους κάνουμε ακόμη μεγαλύτερη χάρη.
Σήμερα, η δημοκρατία βρίσκεται σε κρίση στη Δύση και στην Ευρώπη, ο πόλεμος κατά της Ρωσίας και η πολεμική οικονομία καταστρέφουν κάθε κοινωνική σταθερότητα, η υποστήριξη προς το Ισραήλ έχει προκαλέσει ρήξη με τους νέους και τους φοιτητές, τα πολιτικά συστήματα γίνονται όλο και πιο αποκλειστικά. Και μπροστά σε όλα αυτά, η απάντηση θα ήταν η επιστροφή στον Μπλερισμό; Λες και στην Ιταλία η εναλλακτική στην Μελόνι θα μπορούσε να είναι ο Ρέντσι.
Η νίκη του Starmer στη Βρετανία, η οποία επιβεβαιώνει ήδη το 90% της εσωτερικής και το 100% της εξωτερικής και πολεμικής πολιτικής των Συντηρητικών, δεν αποτελεί το άνοιγμα μιας νέας μεταρρυθμιστικής περιόδου, αλλά μια περαιτέρω εξέλιξη της τρέχουσας κρίσης των πολιτικών της φιλελεύθερης Δύσης. Με την ευφορία να έχει τελειώσει και αντιμέτωποι με πραγματικά προβλήματα και επιλογές, οι Εργατικοί κινδυνεύουν να ακολουθήσουν γρήγορα τους Συντηρητικούς στην κρίση εκπροσώπησης.
Και εδώ είναι ένα σημαντικό γεγονός, που προφανώς σβήνεται από την κυρίαρχη αφήγηση ότι η Αριστερά κερδίζει όταν κερδίζει η Δεξιά: ο Κόρμπιν κέρδισε. Ναι, στην εκλογική του περιφέρεια Islington στα περίχωρα του Λονδίνου, ο πρώην ηγέτης των Εργατικών εξελέγη νικώντας τόσο τους επίσημους υποψηφίους των Εργατικών όσο και των Συντηρητικών. Και οι ψήφοι που πήρε ο Κόρμπιν για να επιστρέψει στο Ουέστμινστερ είναι περισσότερες από όσες συγκέντρωσε ο Στάρμερ για τη δική του επανεκλογή.
Είναι ένα ωραίο σήμα που απηχεί και φέρνει στο προσκήνιο τις γιγαντιαίες διαδηλώσεις για την Παλαιστίνη, τις απεργίες ενάντια στις κοινωνικές περικοπές, την απόρριψη του πολέμου και του επανεξοπλισμού. Θα ακούσουμε τον Κόρμπιν στο Κοινοβούλιο και πολλούς ανθρώπους σε όλη τη χώρα να λένε μια αλήθεια που το σύστημά μας σε κρίση κάνει ότι δεν γνωρίζει: θέλετε πραγματικά να επιστρέψετε στον Μπλερ; Όχι, ευχαριστώ.
About Author
